WIEDZA

Na całym świecie technologia została wysłana na walkę z koronawirusem. Jednak podejście do tego, kogo i w jaki sposób monitorować, różni się w zależności od państwa. Dziś zapraszamy Was w wieloetapową podróż od dalekich Chin aż po Europę. O tym, czym różnią się poszczególne rozwiązania opowiada Małgorzata Fraser, redaktorka serwisu Mediaphilia, specjalizująca się w tematyce prywatności i cyberbezpieczeństwa.

19 marca rząd udostępnił aplikację „Kwarantanna domowa”. Narzędzie ma z jednej strony za zadanie odciążyć służby w weryfikowaniu, czy osoby, które powinny przebywać na kwarantannie, stosują się do ograniczeń. Z drugiej strony – jak wyjaśnia Ministerstwo Cyfryzacji – ma ułatwić obywatelom i obywatelkom odbywanie kwarantanny.

Po opublikowaniu aplikacji, którą w nadchodzących dniach będą instalować dziesiątki tysięcy osób objętych kwarantanną, zaczęły do nas docierać pytania o to, czy zaproponowane przez rząd narzędzie jest bezpieczne z punktu widzenia ochrony naszych danych. Stawiają je osoby, które nie chcą bojkotować państwa w jego wysiłkach na rzecz walki z epidemią, ale są zaniepokojone tym, że aplikacja zbiera dokładne dane o ich lokalizacji i dane biometryczne. W jakich celach te dane mogą być w przyszłości wykorzystane przez państwo? Czy zasilą bazy danych służb? A może posłużą do trenowania polskich algorytmów do rozpoznawania twarzy? [AKTUALIZACJA: od 1 kwietnia instalowanie aplikacji jest obowiązkowe]

W latach 90. hasło „ojciec prać” znał każdy. Jednak reklama już dawno straciła swój kultowy status, a jej twórcy częściej niż do tekstów kultury zerkają dziś do Excela. Z dzisiejszego odcinka podcastu dowiesz się między innymi, czy reklama napędzana danymi jest skuteczna, jaki procent budżetów reklamowych przepalają boty, jak marketing zmienił nasz system wartości i czy aby napewno odpowiada na potrzeby konsumenta. Zapraszamy do odsłuchania rozmowy z socjolożką, autorką książki Uczeń czarnoksiężnika, czyli społeczna historia marketingu, prof. Anną Gizą-Poleszczuk oraz ze stypendystką Fundacji Mozilla badającą zagadnienia reklamy internetowej, członkinią zespołu Panoptykonu, prawniczką Karoliną Iwańską.

Sztuczna inteligencja (AI) ma renomę podobną do atomu. Jedni twierdzą, że jest rozwiązaniem na dręczące ludzkość problemy; drudzy, że zdetronizuje, a nawet zgładzi homo sapiens. Obie skrajne opinie karmią się mitami, które zaciemniają prawdziwy obraz i utrudniają debatę nad tym, jaką rolę sztuczna inteligencja ma pełnić w społeczeństwie i czy są jakieś obszary, z których chcemy wykluczyć jej użycie. Czym jest, a czym nie jest sztuczna inteligencja? Jaką rolę w projektowaniu tych systemów pełnią ludzie? Czy AI może pomóc w rozwiązaniu każdego problemu?

Sztuczna inteligencja nie jest autonomiczna wobec człowieka – jest narzędziem przez niego stworzonym i wykorzystywanym

Sztuczna inteligencja nie jest naturalnym żywiołem, nie rozwija się niezależnie od nas, sama z siebie nic nie robi, sama w sobie nie jest ani dobra, ani zła. O tym, jak taki system działa w praktyce – jakie cele realizuje, na jakie błędy pozwala, na jakie efekty jest „zoptymalizowany” – decydują ludzie. A konkretnie projektanci i właściciele tych systemów, którzy przy pomocy sztucznej inteligencji realizują swoje biznesowe i polityczne cele.