Najtrudniejsze w szyfrowaniu jest… przekonać się, że warto to robić. Korzyści – choć istotne – pozostają niewidoczne lub stają się odczuwalne dopiero po jakimś czasie, dlatego nie stanowią szczególnej zachęty do zmiany przyzwyczajeń. Bezpieczeństwo danych to dobry argument do szyfrowania maili służbowych, ale kogo miałyby interesować nasze sprawy osobiste? Ucieczka przed profilowaniem do celów komercyjnych? Przecież dzięki temu dostajemy bardziej spersonalizowane wyniki wyszukiwania i oferty dostosowane do swoich potrzeb. Zanim wyjaśnimy krok po kroku, jak szyfrować komunikację, postaramy się odpowiedzieć na pytanie: po co szyfrować.

Pod wpływem lobbingu branży reklamowej w ostatniej wersji rozporządzenia ePrivacy pojawił się przepis, który legalizuje ciasteczka i skrypty śledzące dla tych usług, które utrzymują się z reklam. Za tą zmianą kryje się prosta logika: zamiast pytać użytkowników o zgodę (która i tak w wielu przypadkach okazuje się fikcją), uznajmy, że śledzenie jest niezbędne do świadczenia usługi, i już. Jeśli ta propozycja utrzyma się w dalszych negocjacjach – a te zależą m.in. od stanowiska polskiego rządu – będziemy mieli już tylko jedno wyjście chroniące prywatność: nie korzystać z komercyjnego Internetu.

Facebook, Twitter i inne portale będą musiały w ciągu godziny rozpatrzyć zgłoszenie służb dotyczące treści terrorystycznych. Czy będą miały realne szanse na rzetelną ocenę sytuacji? A może nowe rekomendacje Komisji Europejskiej zmierzają do konieczności usuwania z automatu każdej treści zgłoszonej przez służby, niezależnie od uzasadnienia?