W czerwcu 2013 r. Edward Snowden ujawnił informacje o skali inwigilacji elektronicznej prowadzonej w USA przez Narodową Agencję Bezpieczeństwa (NSA). Oświadczył, że zrobił to, gdyż nie chciał żyć w świecie, w którym nie ma prywatności. Wąski krąg specjalistów zajmujących się Internetem i komunikacją domyślał się istnienia programów szpiegujących takich jak PRISM. Jednak dopiero Snowden dostarczył twardych dowodów, że Internet jako przestrzeń, w której możemy być wolni, bezpieczni i anonimowi, to iluzja.

Afera wywołana ujawnieniem PRISM i innych programów masowej inwigilacji sprawiła, że politycy w Brukseli i Warszawie nie mogą już obojętnie patrzeć, jak dane Europejczyków przepływają przez granicę USA bez gwarancji, których Unia Europejska wymaga od wszystkich innych krajów.

Niebawem minie jedenaście miesięcy od ujawnienia, że amerykańskie służby na potęgę inwigilują Europejczyków. Gdy informacje te dotarły do opinii publicznej, liderzy Unii Europejskiej zapowiadali szereg działań mających zagwarantować ochronę prywatności na Starym Kontynencie.

Nie jeden budynek, lecz kilka, połączonych skomplikowanym systemem przejść i korytarzy. Trzeba wiedzieć, do której windy wsiąść i gdzie wysiąść, żeby przedostać się na inny poziom. Wrażenie gry potęguje zupełne odcięcie od tego, co na zewnątrz.