Państwo podmiotowej cyfryzacji. Diagnoza i kierunki niezbędnych działań

Cyfryzacja to już nie tylko kwestia infrastruktury i sprzętu, ale przede wszystkim wyzwań zmian społecznych w obszarach edukacji, kultury, rynku pracy, równego dostępu do usług, czy ochrony prywatności. Upowszechnienie użycia nowych technologii oddziałuje na państwo, sektor prywatny, społeczeństwo, obywateli i obywatelki. Niezbędna jest jasna i spójna strategia, która pozwoli nam z jednej strony na dokonanie postępu technologicznego i reform modernizujących działanie państwa i biznesu, a z drugiej zagwarantuje, że równorzędnym celem będzie wzmocnienie pozycji obywateli i konsumentów.

Potrzebujemy debaty publicznej prowadzonej w duchu tzw. technorealizmu, gdzie „innowacja” i „postęp gospodarczy” nie przesłaniają społecznych wyzwań związanych z rozwijaniem i wdrażaniem projektów technologicznych, a każdy projekt realizowany za publiczne pieniądze lub na zlecenie administracji publicznej zaczyna się od rzetelnej analizy ryzyka, angażującej społecznych interesariuszy. Potrzebujemy polityki, która wspiera technologie zorientowane na cele społeczne, dając im priorytet przed technologiami zorientowanymi na krótkoterminowy zysk i ekstrakcję zasobów (w tym danych osobowych i ludzkiej uwagi).