Tym razem w ramach Seminarium Panoptykon postanowiliśmy przyjrzeć się bliżej temu, jak wygląda stosunek państwa i związanych z nim instytucji do ludzi biednych, naznaczonych piętnem społecznej marginalizacji i wykluczenia. W obliczu nowych propozycji związanych z opieką społeczną – jak koncepcja warszawskiego rejestru bezdomnych czy projekt nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie – konieczne wydaje się postawienie pytania o fundamenty, na jakich opiera się system pomocy społecznej: czy głęboko ingerujące w życie beneficjentów praktyki rzeczywiście odpowiadają ich realnym potrzebom?

Nagranie seminarium

Polskie media żyją kolejną odsłoną afery podsłuchowej z udziałem najwyższych urzędników państwowych i znanych polityków. Śledzący te perypetie obywatele mogą się utwierdzać w przekonaniu, że inwigilacja to problem „tych na świeczniku”. Albo przestępców.

Dla ochrony ważnego interesu gospodarczego mamy już odpowiednie przepisy w ustawie o ochronie informacji niejawnych: na informację, której upublicznienie może mu zagrozić, można nałożyć klauzulę tajności. Jeśli ustawodawca uważa, że dotychczasowe rozwiązanie nie wystarczy i chce jeszcze bardziej ograniczyć konstytucyjne prawo do informacji – powinien to bardzo starannie uzasadnić. Na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, że ograniczenie jest rozsądne, proporcjonalne i konieczne, by realizować istotną wartość konstytucyjną. (...) Konstytucja nie wymaga ograniczeń, jedynie je dopuszcza dla ochrony konkretnych wartości. I zastrzega, że nie mogą godzić w istotę samego prawa, w tym wypadku prawa do informacji.