Głos, obraz tęczówki, wizerunek – są coraz powszechniej używane jako nowy rodzaj zabezpieczenia usług i urządzeń. Niewiele osób zastanawia się nad tym, jak potwierdzi swoją tożsamość, kiedy cyberprzestępcy dostaną się do baz i z tymi danymi. Czy istnieje bezpieczniejsza alternatywa? Czy jest nią biometria behawioralna? Jaką mroczną stronę może ukrywać? W podcaście Panoptykon 4.0. gościliśmy Mateusza Chroboka, prezesa Digital Fingerprints.

[Odcinek specjalny] „Przez lata nieświadomie karmiliśmy system danymi, informacjami o nas. Korzystaliśmy z systemów rozpoznawania twarzy na przejściach granicznych, nawet płaciliśmy w ten sposób. Pozwoliliśmy, aby w mieście pojawiło się coraz więcej kamer. Dziś mamy nauczkę, że wszystkie takie działania mogą być wykorzystane przeciwko obywatelom” – w ten sposób Johua Wong, lider protestów w Hongkongu, uzasadniał ataki na latarnie z systemem rozpoznawania twarzy. To, co w Hongkongu kojarzy się z kontrolą społeczną, przez 99% Chińczyków uznawane jest za trening społecznego zaufania. Skąd bierze się ten rozdźwięk – spytaliśmy dr Katarzynę Sarek, adiunkt w Instytucie Sinologii na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Kilka lat temu firma Amazon zaliczyła wizerunkową wpadkę, kiedy wyszło na jaw, że testowany przez nich system wspierający rekrutację wyraźnie dyskryminował CV kobiet.