Ani prawo, ani decyzje polityczne nie zmieniają się pod wpływem jednego bodźca, nawet bardzo mocnego. To nie bilard – raczej przeciąganie wielu splątanych lin w różnych kierunkach.

Kilka dni temu polskie media obiegły informacje o dronach pojawiających się nad elektrowniami atomowymi we Francji. Ich obecność nad tak wrażliwymi obiektami oraz brak wiedzy dotyczącej tego, do kogo należą, wzbudziły spore zaniepokojenie. Bezzałogowce stają się coraz popularniejsze i prawdopodobnie coraz częściej będziemy słyszeć o tego typu przypadkach. Pewnie nieraz zorientujemy się także, że nad naszą głową przelatuje niewielki obiekt. Dlatego najwyższa pora, by ustalić zasady korzystania dronów. Niestety, instytucje, które podejmują temat, często koncentrują się tylko na pewnych aspektach problemu.

Minister Sprawiedliwości – „w ramach sprawowanego przez siebie nadzoru zewnętrznego nad sądami” – może zbierać (i wykorzystywać!) informacje zawierające dane osobowe przetwarzane przez sądy. Chodzi m.in. o protokoły ze spraw rozwodowych czy zeznania świadków. Dostęp do takich i innych informacji zapewnili ministrowi posłowie, „dorzucając” je do skierowanej już do podpisu prezydenta nowelizacji ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych. Jak w soczewce widać tutaj kilka problemów. Chodzi nie tylko o zignorowanie konieczności ochrony danych osobowych – co jest szczególnie istotne wobec intensywnej informatyzacji sądów. Przebieg prac legislacyjnych nad projektem pokazuje również, jak łatwo ministerstwo „ograło” Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych i jak daleko od monteskiuszowskiego trójpodziału władz jest nasza praktyka polityczna.

W październiku zeszłego roku Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej (MPiPS) opublikowało projekt ustawy, która ma rozszerzyć możliwość korzystania z danych osobowych przez pomoc społeczną. Fundacja Panoptykon krytycznie oceniała wówczas część propozycji resortu pracy.

„Nic nie jest uzgodnione, dopóki wszystko nie zostało uzgodnione” –  tak komisarz ds. sprawiedliwości, Vĕra Jourová, podsumowała wypracowany w ostatni piątek kompromis Rady Unii Europejskiej w sprawie ochrony danych osobowych. Do tej pory tą mantrą posługiwali się przede wszystkim przedstawiciele rządów, podkreślając, że żadne z przyjętych ustaleń nie przesądza ich ostatecznego stanowiska. Ta nieoczekiwana zamiana potwierdza, że dramat pt. „reforma europejskich przepisów o ochronie danych osobowych” wkroczył w kolejną fazę: Radzie Unii Europejskiej udało się do tego stopnia popsuć projektowane przepisy, że teraz Komisja Europejska i Parlament zapewne będą musiały wejść w rolę hamulcowych.