W lutym 2016 r. weszła w życie ustawa inwigilacyjna. Ułatwiła ona służbom specjalnym pozyskiwanie wiedzy na temat naszej aktywności w Internecie. Przed sądami walczymy o informację, jak Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego korzysta z możliwości zdalnego dostępu do baz danych firm internetowych.

Mieszkańcy miast coraz chętniej przesiadają się na rowery. W samej Warszawie z systemu Veturilo korzysta już ponad pół miliona użytkowników, a przez ostatnich pięć lat rowery wypożyczano aż 11 milionów razy. Rosnąca (również ku naszemu entuzjazmowi) popularność jednośladów powoduje jednak, że ich operatorzy przetwarzają coraz większe ilości danych osobowych użytkowników.

Nierówności, a nie prywatność – tak chyba najlepiej można streścić książkę Cathy O’Neil pt. Broń matematycznej zagłady. W świecie „po Snowdenie” chyba zbyt często myślimy o tym, że odległe służby inwigilują nas i oglądają nasze nagie fotki. Tymczasem to, co już teraz robią maszyny i komputery, to wprowadzanie systematycznych podziałów na lepszych i gorszych oraz formalizowanie wielu społecznych nierówności.

W maju 2018 roku w życie wejdzie ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych (RODO). Nowe unijne prawo obowiązuje bezpośrednio, jednak w niektórych obszarach zostawia państwom pole do stworzenia własnych przepisów, m.in. o sposobie wybierania i budżecie organu ochrony danych osobowych (do tej pory tę funkcje pełnił GIODO); możliwościach działania organizacji pozarządowych na rzecz ochrony danych osobowych; czy zasadach przetwarzania danych w różnych sektorach (przez banki, firmy ubezpieczeniowe, pracodawców). Ministerstwo Cyfryzacji dobrze poradziło sobie z tym zadaniem. Jednak obok pochwał musimy zgłosić kilka poważnych zastrzeżeń.

Od maja przyszłego roku wszystkie dane, którymi dzielimy się z liniami lotniczymi przed podróżą, będą trafiały do specjalnej jednostki w Straży Granicznej. Będzie je ona mogła przekazać polskim i zagranicznym służbom. MSWiA przedstawiło właśnie projekt ustawy o przekazywaniu danych pasażerów linii lotniczych.