W związku z wczorajszymi komentarzami w mediach na temat ustawy o ochronie informacji niejawnych i ankiet bezpieczeństwa osobowego, w których cytowana jest wyjęta z kontekstu wypowiedź Fundacji Panoptykon, prostujemy i wyjaśniamy nasze stanowisko. Nie twierdzimy, że sam pomysł na ankietę bezpieczeństwa osobowego, którą muszą wypełniać osoby ubiegające się o dostęp do informacji niejawnych, to „skandal” i „naruszenie prawa do prywatności”. W interesie bezpieczeństwa państwa leży zweryfikowanie wiarygodności i postaw etycznych osób, które mają mieć dostęp do tajemnic państwowych. Jednak, w naszej opinii, ograniczenia prywatności wynikające z ustawy o ochronie informacji niejawnych i treści ankiety bezpieczeństwa osobowego są nieproporcjonalne.

W dzienniku „Rzeczpospolita” ukazał się tekst Rzecznik Praw Obywatelskich Ireny Lipowicz, w którym dowodzi ona, że obowiązujące w Polsce przepisy dotyczące retencji danych telekomunikacyjnych stanowią niebezpieczne zachwianie równowagi między zapewnianiem bezpieczeństwa a ochroną wolności obywatelskich - ze szkodą dla tej ostatniej:

Napięcie między wolnością a bezpieczeństwem jest jednym z głównych wyzwań współczesnego państwa, a rozwiązanie tego problemu jest zawsze trudne. Obowiązujący stan prawny w kwestii pozyskiwania informacji przez państwo nie pozwala na właściwe wyważenie tych dwóch godnych konstytucyjnej ochrony dóbr. Dotyczy to w szczególności informacji objętych tajemnicą komunikowania się.

Projekt ustawy o wymianie informacji z organami ścigania państw członkowskich Unii Europejskiej, nad którym pracuje MSWiA narusza s

4 marca 2011 r.

Rzecznik Praw Obywatelskich Irena Lipowicz skierowała do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpienie, w którym sugeruje podjęcie działań zmierzających do opracowania ustawy, która w sposób kompleksowy określałaby zasady wykorzystywania przez organy państwowe danych pochodzących z monitoringu. Jak podkreśla w swoim piśmie RPO, czynności organów ścigania polegające na wykorzystywaniu i upublicznianiu materiałów uzyskanych za pomocą monitoringu, wkraczają dalece w konstytucyjnie chronione prawa obywateli, w tym prawo do prywatności i ochrony wizerunku. Tymczasem brakuje regulacji prawnych, które w sposób szczegółowy regulowałyby tę kwestię i mogłyby stanowił podstawę do np. upubliczniania materiałów pochodzących z monitoringu.