Ujawnienie przez portal WikiLeaks depesz amerykańskiej dyplomacji wywołało wiele kontrowersji. Stosunkowo największe emocje wzbudziły niepochlebne komentarze amerykańskich dyplomatów na temat światowych przywódców („Sarkozy jako nagi cesarz”, „Wladimir Putin – samiec alfa”), jednak obok informacji utrzymanych w konwencji skandalu i doniesień o życiu prywatnym światowych przywódców, pojawiły się także doniesienia o wykorzystywaniu przez amerykański Departament Stanu korpusu dyplomatycznego w celu zbierania danych o urzędnikach ONZ. Te doniesienia prowokują natomiast pytania o granice zbierania informacji w ramach działalności dyplomatycznej, która jak się wydaje czasem zakrawa o działalność wywiadowczą.

Agencje wywiadu, amerykańska NSA i brytyjska GCHQ, włamały się do największego producenta kart SIM i wykradły klucze szyfrujące pozwalające agencjom śledzić dane i podsłuchiwać dużą część komunikacji komórkowej na świecie. Gemalto, firma której zabezpieczenia złamano, działa w 85 krajach, dostarcza karty 450 operatorom i produkuje 2 mld kart SIM rocznie. Dostęp do kluczy kryptograficznych kart SIM umożliwia agencjom podsłuch oraz odszyfrowanie wcześniej przechwyconych komunikatów bez pozostawiania żadnych śladów, a tym samym – bez kontroli i konieczności uzyskania nakazów sądowych dla podsłuchów.

Czy obywatele mają prawo wiedzieć, czy polskie służby współpracują ze swoimi zagranicznymi odpowiednikami? Służba Kontrwywiadu Wojskowego nie chciała odpowiedzieć na pytanie, czy dostała zgodę premiera na taką współpracę.

Każdego dnia korzystamy z usług firm, których serwery lub siedziby zlokalizowane są w Stanach Zjednoczonych. Tak jest w przypadku najpopularniejszych serwisów internetowych.