Po przejrzeniu setek, a nawet tysięcy, ofert w sklepach internetowych decydujecie się na konkretny towar – lampę do salonu, pralkę lub chociażby pizzę? A może jesteście zakupowymi „sprinterami” i chcecie to mieć jak najszybciej za sobą?

Coraz częściej zapisujemy różne informacje nie na dyskach swoich komputerów, ale na zewnętrznych serwerach – korzystamy z kalendarza oferowanego nam razem z pocztą elektroniczną, notatki robimy nie w notatniku, a na zewnętrznych dyskach, a zdjęcia zamiast drukować – wrzucamy do sieci. Gdzie tak naprawdę przechowywane są te informacje i co się z nimi dzieje? Przedstawiamy podstawowe problemy związane z tzw. chmurą.

Czy zastanawialiście się kiedyś, na czym zarabiają firmy oferujące w sieci „darmowe” usługi, takie jak poczta elektroniczna? Poruszając się po Internecie, wszędzie zostawiacie cyfrowe ślady – to one są walutą, którą opłacacie darmowe usługi.

Wśród Waszych pytań o to, co zmienia RODO i jak je właściwie interpretować, powraca wątek cookies i innych sposobów identyfikowania lub śledzenia, na które codziennie trafiamy w sieci. To mit, że RODO wymaga naszej zgody na każde ciastko zaserwowane przez przeglądarkę i każdy uruchomiony skrypt. W tym tekście wyjaśniamy, kiedy rzeczywiście strony internetowe, które odwiedzamy, powinny pytać nas o zgodę, a kiedy wystarczy, że poinformują nas o tym, co robią. Zaczniemy jednak od przypomnienia, czym w ogóle są cookies (i inne informacje śledzące) i dlaczego nie zawsze musimy z nimi walczyć.

1 stycznia Facebook po raz kolejny zmieni swój regulamin [Aktualizacja: Facebook przesunął datę z 1 na 30 stycznia]. Przy tej okazji na profilach wielu użytkowników zaczęły pojawiać się oświadczenia dotyczące praw autorskich do wrzucanych zdjęć, filmików i danych. Każda zmiana zasad rządzących największym serwisem społecznościowym wywołuje podobną reakcję, będącą wyrazem myślenia magicznego: nawet, jeśli wiem, że to działanie pozorne, nie zaszkodzi podać dalej...