Przejmując ster władzy, Ewa Kopacz ogłosiła, że jednym z priorytetów rządu będzie dbanie o bezpieczeństwo dzieci. Cel to oczywiście szczytny, gorzej z zaproponowanym rozwiązaniem: państwo ma znów odkręcić kurek z pieniędzmi na rozwój monitoringu w szkołach.

Na początku stycznia studenci i studentki Instytutu Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego zorganizowali protest przeciwko instalacji monitoringu wizyjnego w swoim budynku. Akcja okazała się skuteczna – dziekan wydziału wycofał się ze swojej decyzji. Karolina Szczepaniak spotkała się z organizatorkami protestu, Martą Jeżykowską i Justyną Kościńską, by porozmawiać o tym, dlaczego kamery wywołują bunt tylko wśród studentów socjologii.

„To doświadczenie dało mi jedną, ważną lekcję: bez inicjatywy kongresu albo mocnego, sądowego precedensu, zdecydowanie… odradzam każdemu powierzanie swoich prywatnych danych firmie, która ma fizyczne powiązania z USA” – tak Ladar Levison, właściciel serwisu

Nowy System Informacji Oświatowej (SIO) od początku wzbudzał kontrowersje. Ministerstwo Edukacji Narodowej przeforsowało jednak projekt zakładający gromadzenie na poziomie centralnym bardzo długiej listy informacji o każdym polskim przedszkolaku i uczniu. Konieczność przyjęcia nowych rozwiązań uzasadniano wadliwością poprzednich. Każdy argument przeciwko nowemu SIO był zbijany twierdzeniem, że bez niego nie da się dobrze podzielić pieniędzy na oświatę. Poprzedni system takiej gwarancji nie dawał. Jak się jednak okazuje... do czasu.

Na prośbę Ministerstwa Spraw Wewnętrznych przedstawiliśmy wraz z Amnesty International opinię w sprawie