Niedawno pisaliśmy o pesymistycznych konkluzjach płynących z raportu NIK o monitoringu wizyjnym w szkołach. Pokazał on, że kamery nie spełniają swojego zadania jako narzędzia zapewnienia bezpieczeństwa uczniów, ale także ujawnił szereg nieprawidłowości. Najbardziej emocjonujący okazał się przykład szkoły w Puławach, gdzie monitoring zainstalowano… w męskiej toalecie, tuż nad pisuarami. Nie mogliśmy przejść wobec tego przypadku obojętnie.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił we wtorek skargę kasacyjną Służby Kontrwywiadu Wojskowego od wyroku sądu pierwszej instancji, który stwierdzał, że informacja o współpracy z amerykańską Agencją Bezpieczeństwa Narodowego (NSA) w ramach programów masowej inwigilacji to informacja publiczna. Cieszymy się, ale jest to radość podszyta goryczą.

Od 2014 roku staramy się zdobyć od spółki PKP S.A. informacje na temat kamer działających na największych polskich dworcach kolejowych: w Warszawie, Krakowie, Gdańsku, Wrocławiu i Poznaniu. W piątek sąd uchylił decyzję, w której spółka odmawiała udostępnienia tych informacji, zasłaniając się tajemnicą przedsiębiorstwa. Sąd nie zgodził się, by informacje na temat sposobu nagrywania każdego pasażera były arbitralnie utajniane przez firmę. Nie ma powodów, by ukrywać, czy kamery nagrywają dźwięk, kto ma dostęp do nagrań i jak długo są one przechowywane.

Stanisław Anioł wiedział wszystko o mieszkańcach bloku przy ul. Alternatywy 4, którego był gospodarzem. Dziś mieszkańcy niektórych osiedli są równie przezroczyści, ale nie znają swojego „anioła”.

Od ponad trzech lat próbujemy uzyskać od Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego informację o tym, czy współpracowała z amerykańską Agencją Bezpieczeństwa Narodowego (NSA) w ramach programów masowej inwigilacji, o których poinformował w 2013 r. amerykański sygnalista Edward Snowden. I choć moglibyśmy spędzić w sądach kolejne trzy lata, tym razem postanowiliśmy odpuścić.