Dwa lata temu cieszyliśmy się, że po trzech dekadach obowiązywania starych, niedostosowanych do globalnej cyfrowej rzeczywistości przepisów o ochronie danych osobowych nastało RODO. Nowe, wspólne dla całej Unii Europejskiej standardy miały chronić mieszkańców Europy przed zakusami firm także spoza Unii – szczególnie internetowych gigantów, którzy z gromadzenia danych na masową skalę uczynili model biznesowy XXI wieku. Po dwóch latach, odkąd RODO jest w pełni stosowane, możemy od pełnego nadziei oczekiwania przejść do głębszej analizy: co w tej reformie działa, a co wymaga poprawy. Niestety, nasze „testy zderzeniowe” nie wypadają pomyślnie. Zapraszamy na subiektywny przegląd problemów, o które w ostatnich dwóch latach rozbiły się nasze nadzieje na lepszy standard ochrony danych osobowych.

Kto obecnie stanowi większe ryzyko dla banku? Osoba pracująca w branży turystycznej czy przedsiębiorca prowadzący biznes gastronomiczny?

Z jednej strony casual Friday, strefy relaksu i owocowe środy, a z drugiej bramki, identyfikatory, kamery, czytniki linii papilarnych i narzędzia monitorujące ruch myszką. W niektórych firmach można mieć wrażenie, że przychodzi się do nich nie po to, aby tworzyć fajne produkty i usługi, rozwijać się, zarabiać czy po prostu dobrze wykonać swoją pracę, a po to, żeby kraść, naciągać, ewentualnie przez gapiostwo lub głupotę narażać pracodawcę na straty.

W Polsce 100% dużych i średnich firm zbiera dane, ale nie bardzo wie po co – aż 77,5% nie widzi potrzeby ich wykorzystywania. Na gruncie RODO nie ma miejsca na lekkomyślne podejście do danych, a dbałość o ich ochronę musi na stałe zagościć w checklistach osób tworzących narzędzia, w których dane są przetwarzane. Jak jeszcze RODO wpływa na pracę programistów? Czy mogą być oni „agentami” użytkowników? W tym tekście postaramy się odpowiedzieć na te pytania, rozwiać najważniejsze wątpliwości zgłaszane przez naszych odbiorców i podpowiedzieć, gdzie szukać praktycznych wskazówek.

Ponad 40% Polaków ma kredyt w banku. Dotychczas w relacji z bankiem stawali oni w roli petentów, którzy – starając się o środki, których potrzebują – naturalnie byli w gorszej pozycji. Przejawiało się to m.in. w tym, że banki mogły zażądać od nich wszelkich informacji związanych z ich sytuacją i celem kredytu, jak również pozyskiwać informacje z innych źródeł. Poza ogólnymi zasadami ochrony danych osobowych nie było w tym zakresie żadnych ograniczeń. W efekcie klient, któremu bank odmówił kredytu, mógł tylko zgadywać, co było problemem – wysokość zarobków, rodzaj umowy, a może niespłacone na czas zobowiązania? Dzięki zmianom w prawie bankowym, o które walczyła Fundacja Panoptykon, to się zmieni: klient będzie mógł sprawdzić, co zdecydowało o ocenie jego zdolności kredytowej.