Rozpoznasz ją po tym, że pop-up lub inny komunikat z pytaniem o zgodę na przetwarzanie danych osobowych w związku z RODO pojawia się przy każdej próbie skorzystania z serwisu. Najczęściej zasłania treść i utrudnia korzystanie ze strony internetowej.

Ale uwaga: taka praktyka nie musi być złośliwa. Może wynikać z błędu w komunikacji strony i Twojej przeglądarki albo wręcz z tego, że sam/-a zablokowałeś/-aś wszystkie ciasteczka serwowane przez tę stronę i nie jest ona w stanie zapamiętać Twojego wyboru (warto to sprawdzić, zanim naprawdę się zirytujesz).

Niestety, testując różne serwisy, trafiliśmy na takie, które (mimo tego, że wyłączyliśmy dla nich blokadę ciasteczek w przeglądarce!) przy każdym wejściu nękają nas „prośbą” o zgodę…

Nie sposób jej pomylić z żadną ze złych praktyk związanych z pozyskiwaniem zgody, które opisujemy w ramach naszego przeglądu. Modelowa klauzula zgody jest prosta jak drut i nie stwarza użytkownikowi żadnych trudności. Sprowadza się do pytania: „Czy zgadzasz się na przetwarzanie Twoich danych osobowych…?” (tu powinien pojawić się cel, w jakim Twoje dane będą wykorzystywane, i inne ważne komunikaty albo informacja, gdzie możesz je znaleźć). Po nim jest już tylko miejsce na odpowiedź w formie prostej alternatywy „tak/nie”. Jeśli klikniesz „nie”, okienko znika i wszystko działa normalnie.

Kreatywność polskich firm i organizacji w zawracaniu ludziom głowy „zgodą z RODO” przerosła nasze najgorsze obawy. Ze względu na tę kreatywność tym razem nie mamy dla Was jednolitego negatywnego wzorca, ale różne przykłady niezrozumienia RODO w kwestii tego, kiedy zgoda rzeczywiście jest potrzebna. Z perspektywy osoby mającej się na coś zgodzić te sytuacje łączy niejasne poczucie: „Przecież nie mogę odmówić, jeśli ta relacja/usługa ma mieć jakikolwiek sens!”. To zwykle niezawodny sygnał, że ktoś niepotrzebnie męczy nas „zgodą z RODO”.