Jaki poziom prywatności Twitter jest w stanie zagwarantować swoim użytkownikom?

Sprawa Birgitty Jónsdóttir stała się ostatnio przyczynkiem do dyskusji na temat granic ingerencji organów władzy publicznej w prywatność użytkowników  serwisów społecznościowych. Była wolontariuszka WikiLeaks, a obecnie posłanka w islandzkim parlamencie, wniosła sprzeciw od nakazu sądu amerykańskiego, zobowiązującego Twittera do udostępnienia Departamentowi Sprawiedliwości USA zawartości kont jej oraz dwóch innych użytkowników. Władze amerykańskie, w celu przeprowadzenia dochodzenia w sprawie dotyczącej działalności WikiLeaks, zażądały udostępnienia przez serwis imponującej ilości danych - adresów IP, nazw użytkowników, adresów mailowych, rejestrów połączeń, rejestrów czasu sesji i ich trwania, numerów telefonów, a nawet danych dotyczących kont bankowych.

Zwraca uwagę fakt, że działania nadzorcze władz amerykańskich prowadzone były w całkowitej tajemnicy, a sama zainteresowana dowiedziała o sprawie tylko dlatego, że Twitter zdecydował się powiadomić o wszystkim swoich użytkowników.

Kontrowersje wzbudziła również metoda, jaką posłużono się w celu dotarcia do informacji zgromadzonych na Twitterze. Władze amerykańskie pominęły bowiem kluczowy element wystąpienia do sądu o nakaz przeszukania, gdyż wymagał on podania szczegółowego uzasadnienia. Departament Sprawiedliwości, idąc na skróty, powołał się na akt prawny o nazwie The Stored Communications Act (SCA) z 1994 r., pozwalający na dostęp do informacji wyłącznie na podstawie subiektywnej oceny organów wykonawczych (np. gdy ich zdaniem dobro śledztwa wymaga dostępu do danych użytkowników Internetu).

W październiku Unia Międzyparlamentarna (Inter-Parliamentary Union), organizacja międzynarodowa zrzeszająca parlamenty państw suwerennych, działająca na rzecz pokoju i współpracy oraz tworzenia stałych organów przedstawicielskich, jednomyślnie przyjęła rezolucję potępiającą działania władz amerykańskich. W ich ocenie, mankamentem krajowych i międzynarodowych uregulowań dotyczące mediów elektronicznych jest to, że nie gwarantują one równego poziomu ochrony prawa dostępu do informacji, wolności słowa oraz prawa do prywatności w świecie online, w porównaniu z gwarancjami obowiązującymi offline.

Sprawa Birgitty Jónsdóttir pokazuje, że problem zapewnienia prywatności w serwisach społecznościowych dotyczy nie tylko teoretycznych obaw o jakość regulaminów, które w dość enigmatyczny sposób rozstrzygają wspomniane kwestie, ale niestety (coraz częściej) praktycznego testu ich przydatności, w szczególności w kontekście zapewnienia ochrony przed arbitralną ingerencją rządów w dane użytkowników.

Brigitte Jónsdóttir zamierza wnieść sprawę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Istnieje szansa, że jej skarga stanie się okazją do bezprecedensowego rozstrzygnięcia o prywatności w sieci.

Więcej na ten temat:

The Guardian: US court verdict 'huge blow' to privacy, says fomer WikiLeaks aide

The Guardian: How the US Justice Department legally hacked my Twitter account