Przed laty Julian Tuwim pytał igraszką, co by było, „Gdyby ze wszystkich na świecie małp / Zrobić jedną małpę nad małpy”, dzisiaj coraz częściej zastanawiamy się nad tym, jak wyglądać by mógł świat, gdyby ze wszystkich naszych SMS-ów, e-maili, wiadomości na Messengerze, nagrań na monitoringu wizyjnym, logowań do Internetu, zdjęć wrzucanych jakże chętnie na społecznościówki, dokumentacji wideo zamieszczonej w sieci – z tych wszystkich naszych cyfrowych śladów – zrobić przepotężny System i dać go komuś do ręki. Brzmi strasznie? U nas na szczęście jeszcze nie dziś, ale w powieści Tomasza Lipki potwór właśnie budzi się do życia.

Kiedy po raz pierwszy usłyszeliśmy o projekcie „monitoringu totalnego” w Krakowie, nie mieliśmy najmniejszego problemu, żeby wypunktować jego wady. Pomysł na instalowanie kamer na każdej latarni i monitorowania każdego centymetra przestrzeni publicznej to „czysta fantastyka, diagnoza sytuacji – daleka od rzetelnej, obietnice zlikwidowania przestępczości – palcem na wodzie pisane, a koszty i negatywne skutki całej operacji, w tym dla prywatności mieszkańców, niewyobrażalne” – pisaliśmy w naszym pierwszym komentarzu na ten temat. Od tego czasu sporo się zmieniło, bo pod wpływem merytorycznej krytyki kolejne nierealne cele i kontrowersyjne funkcjonalności systemu odchodzą w niebyt. Czy wciąż jest się czego bać?

W związku z nadchodzącymi wyborami parlamentarnymi Stowarzyszenie 61 po raz kolejny rozesłało do kandydatów na posłów i senatorów kwestionariusz z pytaniami.

W ostatnich latach obserwujemy wyraźny wzrost liczby kamer w przestrzeni miejskiej: na ulicach, w parkach, urzędach, bankach, biurowcach, sklepach, szkołach i przedszkolach, na skrzyżowaniach, w miasteczkach akademickich, autobusach, tramwajach, na przystankach.

W prasie ukazały się niedawno informacje o ambitnych planach rozbudowy monitoringu wizyjnego w Lublinie. Jeszcze w tym roku obejmie on miasteczko studenckie UMCS. Władze Lublina twierdzą, że dzięki monitoringowi zainstalowanemu m.in. na drogach wyjazdowych z miasta będzie można szybko stwierdzić, że skradziony samochód opuścił miasto. Urzędnicy powołują się też na przydatność systemu w razie zagrożenia terrorystycznego.