Choć od lat człowiek może w sekundę znaleźć dowolną informację, dalej spędza dwie pierwsze dekady życia, wkuwając na pamięć. Nauczyciele nie mają przestrzeni, by uczyć współpracy z technologią i jej kreatywnego wykorzystania.

Od kilku lat w internecie krąży obrazek autorstwa Johna Jonika. Przedstawiciel amerykańskiej władzy jest w sklepie. Ma przy sobie przy sobie pudełko, w którym znajduje się „kontrola komunikacji w internecie”.

Media lubią rankingi, dlatego pod koniec roku głośno było o wynikach PISA – badania, które co trzy lata sprawdza i porównuje kompetencje uczniów z kilkudziesięciu krajów w trzech dziedzinach: czytanie, matematyka i rozumowanie w naukach przyrodniczych.

Na całym świecie technologia została wysłana na walkę z koronawirusem. Jednak podejście do tego, kogo i w jaki sposób monitorować, różni się w zależności od państwa. Dziś zapraszamy Was w wieloetapową podróż od dalekich Chin aż po Europę. O tym, czym różnią się poszczególne rozwiązania opowiada Małgorzata Fraser, redaktorka serwisu Mediaphilia, specjalizująca się w tematyce prywatności i cyberbezpieczeństwa.

Na szczeblu europejskim trwa właśnie dyskusja o wprowadzeniu zakazu masowego rozpoznawania twarzy. Jak działa technologia rozpoznawania twarzy? Gdzie jest używana? W jakim celu sięga po nią policja i z jakimi kosztami społecznymi się wiąże? Co możemy zyskać, a co stracić, jeżeli w porę nie wprowadzimy przepisów regulujących użycie tej technologii? Zapraszamy na rozmowę z dr Magdaleną Tomaszewską-Michalak, wykładowczynią w Katedrze Bezpieczeństwa Wewnętrznego Wydziału Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych na Uniwersytecie Warszawskim, która specjalizuje się m.in. w prawnych i społecznych aspektach wykorzystania technologii biometrycznej, kryminalistyce oraz relacji pomiędzy bezpieczeństwem a prawem do prywatności.