W Stanach Zjednoczonych trwa gorący spór o to, co wolno służbom. Formalnie przestał obowiązywać kontrowersyjny Patriot Act, który umożliwiał masową inwigilację obywateli USA. Senat właśnie debatuje nad przyjęciem jego następcy o dość zwodniczej nazwie Freedom Act, który ma godzić wodę z ogniem – skuteczność działania służb z poszanowaniem praw obywatelskich. Wygląda jednak na to, że Obama zaproponował zgniły kompromis: obie strony sporu – zwolennicy twardego kursu w „wojnie z terroryzmem” i ci, którzy nie chcą na jej ołtarzu poświęcić konstytucyjnych wartości – są niezadowolone. Co symptomatyczne, w całej debacie nie pojawia się problem masowej inwigilacji cudzoziemców, mimo że to przede wszystkim w nich – a więc również w nas, Europejczyków, Polaków – są wymierzone działania amerykańskich służb. Amerykanie mają własny problem. Ale dlaczego Europa nie zajmuje się swoim?

Co zrobić, kiedy rząd ignoruje poważne pytania o wykorzystywanie masowych programów inwigilacji? Zwleka z od dawna zapowiadaną reformą służb specjalnych, która miała ograniczyć możliwości wykorzystywania danych telekomunikacyjnych? I unika debaty na ten temat?

W gronie trzech organizacji pozarządowych – Fundacji Panoptykon, Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka oraz Amnesty International Polska – 16 października 2013 r.

Komitet Praw Człowieka ONZ w raporcie dotyczącym przestrzegania praw człowieka w USA wyjątkowo krytycznie odniósł się do stosowania przez amerykańską Agencję Bezpieczeństwa Narodowego programów masowej inwigilacji.