W lipcu tego roku brytyjski premier David Cameron zapowiedział, że wprowadzi regulacje dotyczące obligatoryjnego blokowania stron pornograficznych przez dostawców Internetu.

Setki trumien - dzieci, matek z dziećmi, osób właściwie w każdym wieku - to obraz, którego ponoć nigdy nie zapomni przewodniczący Komisji Europejskiej Jose Barroso.

Czy hejter ma prawo do prywatności? Gdzie dwóch się kłóci tam trzeci... może cenzurować? Gdzie leży granica między rozsądną moderacją a cenzurą?

Niemieckie partie rządzące (CDU/CSU oraz FDP) postanowiły zrezygnować z nowych regulacji umożliwiających blokowania materiałów pornograficznych z udziałem dzieci. Zamiast blokować - rządząca koalicja chce je usuwać. Minister sprawiedliwości, Sabine Leutheusser Schnarrenberger oceniła takie działanie jako właściwą strategię w  efektywnej walce  z pornografią dziecięcą. To wielki sukces niemieckiego ruchu społecznego przeciwko blokowaniu Internetu.

Strategia „samoregulacji” w kontekście problemu nielegalnych materiałów publikowanych w sieci opiera się na założeniu, że każdy środek, który można podjąć w walce z cyberprzestępczością jest, ipso facto, dobry. Taki sposób rozumowania prowadzi do przekonania, że bez względu na to jak bardzo nie na miejscu jest pomysł nałożenia na prywatne firmy obowiązku egzekwowania prawa w Internecie, najważniejsze, by „ktokolwiek” robił „cokolwiek.” Rzeczywistość jest jednak zupełnie inna.