W zeszłym miesiącu Ministerstwo Edukacji Narodowej konsultowało projekt programu „Bezpieczna+”, który ma służyć zwiększeniu bezpieczeństwa w szkołach przez edukację uczniów i nauczycieli, włączanie rodziców w życie szkół oraz otwieranie placówek edukacyjnych na współpracę z or

To nie monitoring jest potrzebny szkołom, tylko dobrze przygotowani ludzie – zgodnym głosem stwierdzili wszyscy, którzy w ramach konsultacji publicznych programu „Bezpieczna+” przekazali Ministerstwu Edukacji Narodowej swoje opinie. Przeciwko kamerom w szkołach wystąpili nie tylko Fundacja Panoptykon i Centrum Edukacji Obywatelskiej, ale także Rzecznik Praw Dziecka, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, Zakład Kryminologii Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, Związek Nauczycielstwa Polskiego i szereg organizacji społecznych: Towarzystwo Edukacji Antydyskryminacyjnej, Fundacja Autonomia i Centrum Cyfrowe. MEN odniósł się do krytyki jedynie zdawkowo, a kamery pozostały w programie.

Zapowiadana od lat i bardzo potrzebna unijna reforma przepisów o ochronie danych osobowych zyskuje realny kształt. Rada Unii Europejskiej – ostatni organ, na którego stanowisko czekaliśmy – wypracowała tzw.

Parlament już przyjął, senat zapewne przyjmie, a prezydent podpisze tzw. pilny projekt rządowy zmieniający ustawę o radiofonii i telewizji. Chodzi o kontrowersyjną próbę uregulowania tzw. nielinearnych usług audiowizualnych, czyli materiału wideo, który klient sam wybiera (kupuje) i ogląda w dowolnym czasie, z zasady przez Internet. Te usługi – popularnie nazywane telewizją internetową – były do tej pory wolne od nadzoru KRRiT i narzucanych przez państwo ograniczeń, takich jak zakaz emitowania nieetycznej reklamy czy promowania mowy nienawiści. Ten stan ma się dość zasadniczo zmienić.

Fundamentalną kwestią w sporze o nowe prawo medialne jest to, czy państwo w ogóle powinno nakładać na dostawców treści audiowizualnych w Internecie takie same ograniczenia, jakie z różnym skutkiem próbuje nałożyć na producentów telewizyjnych. Abstrahując od zasadniczego ryzyka stworzenia nieskutecznych i łatwych do ominięcia przepisów, warto zadać pytanie „po co”? Czy kontrola jakości treści dostępnych w sieci nie może dokonywać się poprzez inne mechanizmy?