Wbrew temu, co czytamy w regulaminach, dzielenie się informacjami w sieci to coraz rzadziej nasz wolny wybór. Społeczeństwo wymaga od nas ciągłej widzialności, ciągłego uczestnictwa: ci, którzy nie uczestniczą w tym spektaklu, budzą podejrzenia (może mają coś do ukrycia?) lub sami się wykluczają. Polityka firm, które zdominowały rynek usług internetowych, nie pozostawia nam pola do manewru: albo dzielisz się szeroko informacją, albo poszukaj innej usługi. Supermarkety kuszą programami lojalnościowymi, a ubezpieczyciele i banki specjalnymi ofertami dla tych, którzy pokażą więcej. Suma tych danych tworzy nasz unikatowy profil, który stopniowo wybija się na niepodległość. Dla niektórych osób i instytucji staje się bardziej wiarygodny, niż my sami. 

Czy da się zapewnić międzynarodową ochronę bezpieczeństwa i prywatności komunikacji elektronicznej?

Montowanie kamer rozpoznających twarz – takie będą skutki przepisów, nad którymi pracuje saksoński parlament. Inteligentne urządzenia mają obejmować 30-to kilometrowy pas granicy z Polską i Czechami. Organizacja Digital Courage, z którą współpracujemy w ramach European Digital Rights, walczy o zablokowanie tych zmian.

„Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości UE jest jak trzeźwiący prysznic.

Lekarze zatrudnieni w krakowskich poradniach diabetologicznych i placówkach POZ w codziennej pracy jako pierwsi testują elementy systemu informacji w ochronie zdrowia, który wprowadziła ustawa uchwalona kilka miesięcy temu, ale osiągnie on pełną funkcjonalność dopiero w 2014.