Wbrew temu, co czytamy w regulaminach, dzielenie się informacjami w sieci to coraz rzadziej nasz wolny wybór. Społeczeństwo wymaga od nas ciągłej widzialności, ciągłego uczestnictwa: ci, którzy nie uczestniczą w tym spektaklu, budzą podejrzenia (może mają coś do ukrycia?) lub sami się wykluczają. Polityka firm, które zdominowały rynek usług internetowych, nie pozostawia nam pola do manewru: albo dzielisz się szeroko informacją, albo poszukaj innej usługi. Supermarkety kuszą programami lojalnościowymi, a ubezpieczyciele i banki specjalnymi ofertami dla tych, którzy pokażą więcej. Suma tych danych tworzy nasz unikatowy profil, który stopniowo wybija się na niepodległość. Dla niektórych osób i instytucji staje się bardziej wiarygodny, niż my sami.
Dane, jakie przekazujemy biurom podróży i liniom lotniczym, mogą okazać się wystarczającym powodem do zatrzymania na lotnisku lub wciągnięcia na listę osób obserwowanych przez służby wywiadowcze. Zła reputacja dzielnicy, w której przyszło nam zamieszkać, może wymiernie zmniejszyć naszą zdolność kredytową. Informacje, jakie opublikujemy na portalu społecznościowym, mogą przesądzić o naszym zatrudnieniu, podobnie jak brak takich informacji – jeśli nie ma nas w sieci, może nie istniejemy naprawdę?
O paradoksach i problemach związanych z niezależnym życiem naszych cyfrowych profili na międzynarodowej konferencji re:publica 2015 opowiadała Katarzyna Szymielewicz, prezeska Fundacji Panoptykon. Polecamy nagranie!
Dodaj komentarz