Odkąd, ponad dwa lata temu, rząd zaproponował stworzenie infrastruktury blokującej treści w Internecie (Rejestr Stron i Usług Niedozwolonych), bardzo uważnie przyglądamy się wszelkim inicjatywom zmierzającym w tym niebezpiecznym kierunku.

Odwracanie oczu od problemu nie jest wyrazem solidarności społecznej, ale przejawem niebezpiecznej ignorancji. Może nam się ta prawda nie podobać, ale blokowanie treści w niczym ofiarom pedofilii nie pomoże. Może natomiast wyrządzić wiele szkody.

„Uświadomiliście nam na nowo, jak ogromnym wyzwaniem jest Internet; że nie można [go] traktować jak zwykłego narzędzia, gdzie decyzje administracyjne albo ograniczenia o charakterze prawnym czy ustawowym są bezkarne, albo których konsekwencje nie są szczególnie groźne.

Po tym jak Komisja Parlamentu Europejskiego ds. Wolności Obywatelskich ponownie zagłosowała (12 lipca 2011, wynik: 50 do 0) przeciwko wprowadzeniu obowiązkowej w całej Unii Europejskiej blokady internetowej stron z dziecięcą pornografią, warto zastanowić się nad niesamowicie pozytywną rolą jaką w całym procesie odegrały dwie niemieckie propozycje tej tzw. "blokady". Chodzi o propozycje złożone przez ówczesną minister Von Der Leyen oraz panią komisarz Malmström, których wysiłki wsparły kampanię przeciwko "blokadzie" bardziej niż opinia publiczna jest chętna przyznać.

Ani prawo, ani decyzje polityczne nie zmieniają się pod wpływem jednego bodźca, nawet bardzo mocnego. To nie bilard – raczej przeciąganie wielu splątanych lin w różnych kierunkach.