Nie od dziś służby z całego świata próbują śledzić naszą komunikację i nie dotyczy to tylko Internetu. Problem zaostrza się jednak w obliczu rosnących możliwości technologicznych i nieodpartej pokusy służb, żeby z nich korzystać.

Rzadko sami wywołujemy decydentów politycznych do rozmowy – tylko wtedy, gdy uważamy, że to naprawdę konieczne.

Wzburzenie w debacie publicznej wywołane rewelacjami Edwarda Snowdena nadal nie przekłada się ani na naszą wiedzę o problemie, ani na próby jego rozwiązania.

Pierwsza wizyta sekretarza stanu USA w Polsce, wypadająca w niecałe dwa tygodnie po ujawnieniu przez Edwarda Snowdena inwigilacji europejskich polityków, rozbudziła apetyt na wyjaśnienia.

Nie jest dobrze, jeśli pierwszą reakcją władzy na to, że przestaje sobie radzić z obywatelami, jest myśl: ograniczmy ich prawa, może się uspokoją. A właśnie taka logika zagościła na dobre w polskiej debacie politycznej: od trzech lat automatyczną reakcją na uliczne burdy jest propozycja ograniczenia prawa pokojowych zgromadzeń, szczególnie zakaz zasłaniania twarzy, który ma ułatwić identyfikowanie sprawców wykroczeń. W odpowiedzi na zaostrzający się problem mowy nienawiści w Internecie natychmiast pojawiły się postulaty ograniczenia anonimowości, tym razem nie na ulicy, ale w sieci. Mamy problem z egzekwowaniem prawa autorskiego? Nakażmy pośrednikom internetowym kontrolowanie i cenzurowanie wszystkich użytkowników. Przykłady można mnożyć.