Kto, jak nie premier, ma posiadać wiedzę na temat działań rządu? – spytała retorycznie sędzia sprawozdawca, uzasadniając wyrok korzystny dla Fundacji Panoptykon, w sprawie o udostępnienie informacji publicznej w ramach akcji „100 pytań o inwigilację”. Sąd zgodził się z naszą argumentacją, że lakoniczne „organ nie posiada informacji” w sprawach, które należą do jego kompetencji, to nie jest odpowiedź – a zwykła bezczynność. Tym samym, w grze o dostęp do informacji publicznej, z pola nr 6 („składasz skargę na bezczynność”) przeszliśmy od razu na pole nr 8 - Wojewódzki Sąd Administracyjny nakazał Prezesowi Rady Ministrów odpowiedzieć na zadane przez nas pytania w ciągu 14 dni.

Ani prawo, ani decyzje polityczne nie zmieniają się pod wpływem jednego bodźca, nawet bardzo mocnego. To nie bilard – raczej przeciąganie wielu splątanych lin w różnych kierunkach.

Czy mamy prawo do informacji o tym, z kim współpracują nasze służby specjalne? Organizacje pozarządowe (m.in.

Edward Snowden, człowiek, który ujawnił globalną skalę i co najmniej wątpliwe cele amerykańskich programów masowej inwigilacji, nie ma najlepszej prasy. Światowe media, z nielicznymi wyjątkami, chętniej widzą w nim zdrajcę amerykańskiej racji stanu niż bohatera występującego w obronie milionów obywateli. Laura Poitras – dokumentalistka od lat odsłaniająca kulisy działań tajnych służb i zbrodnie popełniane w imię wojny z terroryzmem – w tej nierównej debacie postawiła na szali swój najnowszy film. CITIZENFOUR słowami samego Edwarda Snowdena tłumaczy jego dylematy i ostateczne wybory: od ujawnienia tajnych dokumentów, przez ucieczkę do Hong Kongu, po przyjęcie azylu w Moskwie. Czy najwyższa nagroda przyznana przez amerykańską Akademię Filmową to już sygnał, że ta narracja się przyjęła?

Każdego dnia korzystamy z usług firm, których serwery lub siedziby zlokalizowane są w Stanach Zjednoczonych. Tak jest w przypadku najpopularniejszych serwisów internetowych.