Czy Polska brała udział w masowej inwigilacji użytkowników Internetu i współpracowała z amerykańskimi służbami? A może polskie władze w ogóle nie wiedziały o działaniach Amerykanów? Jak zareagowały na informacje o naruszeniu praw ich obywateli?

Kilka miesięcy temu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził niezgodność tzw. dyrektywy retencyjnej z Kartą Praw Podstawowych.

Wysoka Komisarz ONZ ds. Praw Człowieka Navi Pillay przedstawiła raport na temat prawa do prywatności, w którym ostro krytykuje programy masowej inwigilacji. Komisarz ONZ podkreśla, że nie liczy się tylko ich efektywność, ale też niezbędność i proporcjonalność.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił dziś nasze skargi kasacyjne w sprawach dotyczących dostępu do informacji, czy ABW i CBA korzystają z narzędzi mogących służyć masowej inwigilacji. Dla sądu to jasne, że odpowiedź na nasze wnioski zagraża bezpieczeństwu państwa.

Przyzwyczailiśmy się do myśli, że państwo w swoich rozlicznych bazach przechowuje o nas tysiące informacji. Rejestr PESEL, dane urzędu skarbowego czy ZUS-u, akta stanu cywilnego czy dokumentacja medyczna są jednak rozproszone: każda baza należy do innego podmiotu, a przepływy między zbiorami są ograniczone. Z jednym wyjątkiem – służb, które mogą zasysać dane, skąd chcą i kiedy chcą. Postanowiliśmy się temu przyjrzeć bliżej, a za przykład posłużyły nam zdjęcia paszportowe, którymi administruje Ministerstwo Cyfryzacji.