Państwo gromadzi coraz więcej informacji o nas, a dostęp do takich danych uzyskuje coraz więcej podmiotów.

Niedawno pisaliśmy o raporcie Najwyższej Izby Kontroli dotyczącym krytycznej oceny sytuacji w Centrum Systemów Informatycznych Ochrony Zdrowia (CSIOZ).

Karta jest próbą samoregulacji kwestii projektowania, wykorzystania i dalszego rozwoju publicznych systemów monitoringu wizyjnego. Założeniem karty jest zagwarantowanie obywatelom, że monitoring wizyjny będzie wykorzystywany „w sposób właściwy, efektywny i gwarantujący poszanowanie prawa do prywatności”.

Mimo że dokument dotyczy bezpośrednio problematyki prawnoczłowieczej, to w gronie jego twórców próżno szukać przedstawicieli organizacji działających na rzecz praw człowieka lub ochrony danych osobowych.

W prasie ukazały się niedawno informacje o ambitnych planach rozbudowy monitoringu wizyjnego w Lublinie. Jeszcze w tym roku obejmie on miasteczko studenckie UMCS. Władze Lublina twierdzą, że dzięki monitoringowi zainstalowanemu m.in. na drogach wyjazdowych z miasta będzie można szybko stwierdzić, że skradziony samochód opuścił miasto. Urzędnicy powołują się też na przydatność systemu w razie zagrożenia terrorystycznego.