21 grudnia 2010 r. na Węgrzech przyjęto drugą część ustawy medialnej (projekt z 22 listopada 2010 (PDF) powołującej radę ds. mediów, której członków wybierać będzie parlament, a szefa na 9 letnią kadencję wskazywać będzie premier. Do zakresu kompetencji tego organu należeć będzie m.in. nakładanie kar finansowych na media za prezentowanie treści o "drastycznym i brutalnym charakterze, naruszających godność osobistą lub nawołujących do nienawiści między narodami czy religiami". Pojęcia te są tak nieostre, że pozostawia to radzie ogromną swobodę działania. Największe kontrowersje budzi zapis, który daje możliwość karania nadawców za publikacje sprzeczne z ogólnie przyjętą i poprawną linią polityczną wyznaczoną przez rząd.

Neelie Kroes przyznała, że obowiązujące przepisy prawa autorskiego nie przystają do sytuacji, jaką wytworzył Internet i że to system prawny a nie technologia, musi ulec adaptacji. A konkretnie: to pośrednicy między twórcami i odbiorcami muszą zrozumieć zachodzące zmiany i dostosować do nich swój model biznesowy. Kroes podkreślała: "pomimo tego, że dzięki Internetowi świat stał się mniejszy niż kiedykolwiek, stwarzając twórcom możliwość niezwykle łatwego dotarcia do nieograniczonej liczby osób, prawo autorskie i przemysł rozrywkowy stoją im na drodze."

W najbliższym czasie pod obrady Rady Ministrów trafi ważny projekt zmian w prawie: nowelizacja ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną. MSWiA proponuje dalsze ograniczenie odpowiedzialności pośredników za treść umieszczaną w Internecie.

O potrzebie wzmocnienia kontroli stosowania rozmaitych metod inwigilacji, tak by nie naruszały konstytucyjnego prawa do prywatności i nie zagrażały wolności mediów rozmawiano w trakcie debaty "Billingi, inwigilacja, interes publiczny" zorganizowanej przez Rzecznik Praw Obywatelskich.

Retencja danych telekomunikacyjnych była jednym z głównych tematów dyskusji. Katarzyna Szymielewicz w imieniu Panptykonu zwróciła uwagę na to, że obowiązujący w Polsce obowiązek gromadzenia danych telekomunikacyjnych na temat wszystkich obywateli niezależnie od tego, czy można wysunąć wobec nich jakiekolwiek podejrzenia wynika z unijnej Dyrektywy o retencji. Kolejnym problemem jest sposób wdrożenia tej dyrektywy w Polsce, umożliwiający szeroki dostęp służb do danych retencyjnych, sprzeczny z celem dyrektywy, który była walka z najpoważniejszymi przestępstwami, takimi jak terroryzm.

Czy raz stworzonego prawa unijnego nie można zmienić/wycofać?

Czy „Dyrektywa” to świętość nie do ruszenia?

Podczas naszej ostatniej wizyty w Brukseli przekonaliśmy się, iż niekoniecznie. Tym bardziej, gdy stworzony przez unijne instytucje akt prawny jest tak niedoskonały, że widzą to i przyznają na spotkaniach z nami sami jego autorzy.