Czy mieszkańcy stolicy czują się bezpiecznie w swoim mieście? Czego się obawiają? Gdzie czują się najbardziej komfortowo? W tekstach z serii poświęconej bezpieczeństwu w Warszawie przyglądaliśmy się już statystykom przestępczości oraz polityce i budżetowi miasta.

Władze Warszawy robią wiele, by stolica była miejscem bezpiecznym, a liczba popełnianych w mieście przestępstw faktycznie się zmniejsza. Nie wiadomo tylko, na ile wzrost bezpieczeństwa w Warszawie jest wynikiem działań urzędników.

W ciągu ostatnich tygodni opublikowaliśmy na stronie Panoptykonu kilka tekstów dotyczących polityki bezpieczeństwa Warszawy. Zwróciliśmy w nim uwagę na różne środki, którymi posługują się władze miasta i służby, by zapewnić porządek i poczucie bezpieczeństwa mieszkańców.

Zmiany w Kodeksie karnym wykonawczym mają zwiększyć bezpieczeństwo osadzonych, którzy odgrywają szczególną rolę w swoim lub innych procesach, m.in. przez wykorzystanie monitoringu wizyjnego.

W związku z wczorajszymi komentarzami w mediach na temat ustawy o ochronie informacji niejawnych i ankiet bezpieczeństwa osobowego, w których cytowana jest wyjęta z kontekstu wypowiedź Fundacji Panoptykon, prostujemy i wyjaśniamy nasze stanowisko. Nie twierdzimy, że sam pomysł na ankietę bezpieczeństwa osobowego, którą muszą wypełniać osoby ubiegające się o dostęp do informacji niejawnych, to „skandal” i „naruszenie prawa do prywatności”. W interesie bezpieczeństwa państwa leży zweryfikowanie wiarygodności i postaw etycznych osób, które mają mieć dostęp do tajemnic państwowych. Jednak, w naszej opinii, ograniczenia prywatności wynikające z ustawy o ochronie informacji niejawnych i treści ankiety bezpieczeństwa osobowego są nieproporcjonalne.