Internet nie zapomina. Nikt, kto w nim żyje, nie ma co do tego złudzeń. Łatwo sobie wyobrazić, co by było, gdybyśmy poprosili sieć o zapomnienie kompromitującej informacji na nasz temat. Nic dobrego, wystarczy wspomnieć sprawę Barbry Streisand czy Hiszpana Maria Costei Gonzáleza. A więc o co tak naprawdę chodzi z „prawem do zapomnienia” w nowej unijnej regulacji? Kiedy będziemy mogli skutecznie usunąć swoje dane, a kiedy będziemy musieli się pogodzić z tym, że żyją własnym życiem? W zakresie usuwania/zapominania tak naprawdę niewiele się zmieni, ale za to pojawi się nowa możliwość: prawo do zabrania danych ze sobą, kiedy decydujemy się zmienić bank czy portal społecznościowy. Jak z tych praw korzystać? Wyjaśniamy ludzkim językiem.

Obchody 25-lecia wolności uświetniły swoją obecnością obecne i emerytowane głowy państw, a między nimi prezydent USA Barack Obama. Fundacja Panoptykon wykorzystała jego wizytę do przypomnienia, że amerykańskie służby odpowiadają za inwigilację komunikacji elektronicznej na niespotykaną wcześniej skalę i głośno powiedzieć, że „Inwigilacja to nie wolność”. Dziękujemy wszystkim, którzy zrobili to razem z nami!

Oddajemy w Waszej ręce cztery odcinki perypetii rodziny „pod nadzorem”. To pierwsze filmy animowane wyprodukowane przez Fundację Panoptykon.

Media coraz częściej donoszą o wysyłanych masowo i „na oślep” wezwaniach do zapłaty za rzekome naruszenie praw autorskich. Wydaje się więc, że zjawisko „copyright trollingu” (trollingu prawnoautorskiego) przybiera na sile.

Jeżeli ktoś narusza twoje prawa, pozwij go! Nawet jeśli tym kimś jest potężna amerykańska korporacja internetowa, a ty jesteś młodym prawnikiem z Austrii – to może być motto aktywisty Maksa Schremsa, który od lat walczy z Facebookiem o swoje prawo do prywatności. Tym razem przyłączyło się do niego już 25 tysięcy osób.