To nie monitoring jest potrzebny szkołom, tylko dobrze przygotowani ludzie – zgodnym głosem stwierdzili wszyscy, którzy w ramach konsultacji publicznych programu „Bezpieczna+” przekazali Ministerstwu Edukacji Narodowej swoje opinie. Przeciwko kamerom w szkołach wystąpili nie tylko Fundacja Panoptykon i Centrum Edukacji Obywatelskiej, ale także Rzecznik Praw Dziecka, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, Zakład Kryminologii Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, Związek Nauczycielstwa Polskiego i szereg organizacji społecznych: Towarzystwo Edukacji Antydyskryminacyjnej, Fundacja Autonomia i Centrum Cyfrowe. MEN odniósł się do krytyki jedynie zdawkowo, a kamery pozostały w programie.

Warszawskie osiedle. Między blokami, blisko okien i balkonów, postawiono dwa maszty, a na nich zamontowano kamery. Do kogo one należą? Kto ma dostęp do nagrań i czy w ogóle te kamery coś monitorują? Może to atrapy?

Choć kamery monitoringu można już spotkać na każdym rogu, wciąż pojawiają się kolejne. W monitoring zbroją się instytucje państwowe, samorządowe, firmy i prywatne osoby. To oznacza, że musi się on cieszyć sporym zaufaniem i popularnością.

Ogłoszone przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych założenia ustawy o monitoringu wizyjnym nie spełniają pokładanych w nich nad

Kamery monitoringu nie są wiszącymi zabawkami – ograniczają prywatność, wywołują negatywne skutki społeczne i generują ogromne koszty finansowe. Wszystko to za ułudę bezpieczeństwa i kontroli nad rzeczywistością.