Najtrudniejsze w szyfrowaniu jest… przekonać się, że warto to robić. Korzyści – choć istotne – pozostają niewidoczne lub stają się odczuwalne dopiero po jakimś czasie, dlatego nie stanowią szczególnej zachęty do zmiany przyzwyczajeń. Bezpieczeństwo danych to dobry argument do szyfrowania maili służbowych, ale kogo miałyby interesować nasze sprawy osobiste? Ucieczka przed profilowaniem do celów komercyjnych? Przecież dzięki temu dostajemy bardziej spersonalizowane wyniki wyszukiwania i oferty dostosowane do swoich potrzeb. Zanim wyjaśnimy krok po kroku, jak szyfrować komunikację, postaramy się odpowiedzieć na pytanie: po co szyfrować.

Kogo znamy i z kim się przyjaźnimy; gdzie i z kim jesteśmy – w dzień i w nocy; czym się interesujemy; czego nie wiemy, a próbujemy się dowiedzieć; co planujemy: gdzie wybieramy się po pracy czy na urlop – to wszystko (i znacznie więcej) wie o nas szpieg tak mały, że mieści się w dłoni: nasz własny telefon w wersji smart. Mimo to kto raz zaczął z niego korzystać, łatwo się z nim nie rozstanie. Co warto wiedzieć o smartfonie, by używać go bardziej świadomie? Odpowiedź znajdziesz w tym tekście.

Każdego dnia korzystamy z usług firm, których serwery lub siedziby zlokalizowane są w Stanach Zjednoczonych. Tak jest w przypadku najpopularniejszych serwisów internetowych.

Przeglądarka internetowa, samochód z GPS-em, inteligentny telewizor, lodówka podłączona do Internetu – korzystając z każdego z tych i setek innych inteligentnych urządzeń, generujemy ogromne ilości danych osobowych.

„Nic nie jest uzgodnione, dopóki wszystko nie zostało uzgodnione” –  tak komisarz ds. sprawiedliwości, Vĕra Jourová, podsumowała wypracowany w ostatni piątek kompromis Rady Unii Europejskiej w sprawie ochrony danych osobowych. Do tej pory tą mantrą posługiwali się przede wszystkim przedstawiciele rządów, podkreślając, że żadne z przyjętych ustaleń nie przesądza ich ostatecznego stanowiska. Ta nieoczekiwana zamiana potwierdza, że dramat pt. „reforma europejskich przepisów o ochronie danych osobowych” wkroczył w kolejną fazę: Radzie Unii Europejskiej udało się do tego stopnia popsuć projektowane przepisy, że teraz Komisja Europejska i Parlament zapewne będą musiały wejść w rolę hamulcowych.