Na początku tego roku Rzecznik Praw Obywatelskich skierowała do Ministra Sprawiedliwości oraz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpienia generalne związane z funkcjonowaniem monitoringu wizyjnego.

Pierwsze z nich dotyczyło wykorzystywania kamer w zakładach karnych (pisaliśmy o tym w tekście: Wystąpienie RPO w sprawie kamer w więzieniach). Rzecznik zwróciła uwagę, że po wejściu w życie nowelizacji Kodeksu karnego wykonawczego z czerwca 2009 roku, dotyczącej właśnie monitoringu, znacznie wzrosła liczba skarg na jego funkcjonowanie. RPO zwróciła się do Ministra Sprawiedliwości o podanie statystyk dotyczących wykorzystania kamer oraz informację, czy rozszerzenie monitoringu przełożyło się na realny wzrost bezpieczeństwa.

Program śledzenia środków finansowania terroryzmu (Terrorist Finance Tracking Program), znany również jako porozumienie SWIFT, jest elementem amerykańskiej strategii przeciwdziałania terroryzmowi.

Fundamentalną kwestią w sporze o nowe prawo medialne jest to, czy państwo w ogóle powinno nakładać na dostawców treści audiowizualnych w Internecie takie same ograniczenia, jakie z różnym skutkiem próbuje nałożyć na producentów telewizyjnych. Abstrahując od zasadniczego ryzyka stworzenia nieskutecznych i łatwych do ominięcia przepisów, warto zadać pytanie „po co”? Czy kontrola jakości treści dostępnych w sieci nie może dokonywać się poprzez inne mechanizmy?

W dzienniku „Rzeczpospolita” ukazał się tekst Rzecznik Praw Obywatelskich Ireny Lipowicz, w którym dowodzi ona, że obowiązujące w Polsce przepisy dotyczące retencji danych telekomunikacyjnych stanowią niebezpieczne zachwianie równowagi między zapewnianiem bezpieczeństwa a ochroną wolności obywatelskich - ze szkodą dla tej ostatniej:

Napięcie między wolnością a bezpieczeństwem jest jednym z głównych wyzwań współczesnego państwa, a rozwiązanie tego problemu jest zawsze trudne. Obowiązujący stan prawny w kwestii pozyskiwania informacji przez państwo nie pozwala na właściwe wyważenie tych dwóch godnych konstytucyjnej ochrony dóbr. Dotyczy to w szczególności informacji objętych tajemnicą komunikowania się.

Najwięksi holenderscy dostawcy Internetu jeszcze do niedawna byli modelowym przykładem dla zwolenników blokowania Internetu w walce z rozpowszechnianiem pornografii dziecięcej. Na zasadzie swoistej samoregulacji blokowali strony internetowe na podstawie czarnej listy przygotowywanej przez holenderską infolinię, obsługującą zgłoszenia przypadków znęcania się nad dziećmi (ang. Child Abuse Hotline). Ta sytuacja uległa jednak zasadniczej zmianie. W opublikowanym właśnie liście otwartym dostawcy Internetu i wspomniana infolinia stwierdzają, że blokowanie sieci nie jest skuteczną metodą walki z rozpowszechnianiem pornografii dziecięcej online i należy go zaprzestać.