Czy mamy prawo wiedzieć, do jakich narzędzi mają dostęp inwigilujące nas służby? Gdzie przebiega granica jawności: czy już na poziomie ich uprawnień, czy dopiero tam, gdzie w grę wchodzą konkretne techniki zbierania informacji?

305 kandydatów i kandydatek na posłów i senatorów uważa, że służby powinny mieć dostęp do danych telekomunikacyjnych tylko za zgodą sądu; 238 osób kandydujących w wyborach opowiada się za kompleksową regulacją monitoringu wizyjnego; 7 kandydatów nie widzi nic złego w nieskrępowanym dostępie biznesu do danych obywateli – takie liczby wyłaniają się ze wstępnej analizy odpowiedzi udzielanych na pytania zawarte w kwestionariuszu na portalu MamPrawoWiedziec.pl. To niestety jedno z nielicznych źródeł informacji o poglądach kandydatów na problemy dotyczące nadzoru, kompetencji służb czy ochrony danych osobowych.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił we wtorek skargę kasacyjną Służby Kontrwywiadu Wojskowego od wyroku sądu pierwszej instancji, który stwierdzał, że informacja o współpracy z amerykańską Agencją Bezpieczeństwa Narodowego (NSA) w ramach programów masowej inwigilacji to informacja publiczna. Cieszymy się, ale jest to radość podszyta goryczą.

W środę zbierze się sejmowa komisja cyfryzacji, która wznowi prace nad projektem prawa komunikacji elektronicznej. Posłowie i posłanki zadecydują, czy będziemy jeszcze bardziej inwigilowani (na czym skorzystają służby) i czy pozwolić Urzędowi Komunikacji Elektronicznej podpiąć się do sieci telekomunikacyjnych (na czym ucierpi bezpieczeństwo sieci). „A cóż to za dylemat?” – spytacie [aktualizacja].

Rumuński rząd nie ustaje w wysiłkach na rzecz zwiększenia kontroli nad komunikacją obywateli, a jednocześnie kompetencji Rumuńskiej Służby Wywiadu (Serviciul Român de Informații – SRI). W czerwcu tego roku pr