12 marca obchodzimy Światowy Dzień Przeciwko Cenzurze Internetu. Inicjatorami tej kampanii jest międzynarodowa organizacja Reporterzy bez Granic, która walczy z przejawami ograniczania wolności słowa. 12 marca Reporterzy bez Granic chcą skupić naszą uwagę na Internecie.

Parlament już przyjął, senat zapewne przyjmie, a prezydent podpisze tzw. pilny projekt rządowy zmieniający ustawę o radiofonii i telewizji. Chodzi o kontrowersyjną próbę uregulowania tzw. nielinearnych usług audiowizualnych, czyli materiału wideo, który klient sam wybiera (kupuje) i ogląda w dowolnym czasie, z zasady przez Internet. Te usługi – popularnie nazywane telewizją internetową – były do tej pory wolne od nadzoru KRRiT i narzucanych przez państwo ograniczeń, takich jak zakaz emitowania nieetycznej reklamy czy promowania mowy nienawiści. Ten stan ma się dość zasadniczo zmienić.

Na początku tego roku Rzecznik Praw Obywatelskich skierowała do Ministra Sprawiedliwości oraz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpienia generalne związane z funkcjonowaniem monitoringu wizyjnego.

Pierwsze z nich dotyczyło wykorzystywania kamer w zakładach karnych (pisaliśmy o tym w tekście: Wystąpienie RPO w sprawie kamer w więzieniach). Rzecznik zwróciła uwagę, że po wejściu w życie nowelizacji Kodeksu karnego wykonawczego z czerwca 2009 roku, dotyczącej właśnie monitoringu, znacznie wzrosła liczba skarg na jego funkcjonowanie. RPO zwróciła się do Ministra Sprawiedliwości o podanie statystyk dotyczących wykorzystania kamer oraz informację, czy rozszerzenie monitoringu przełożyło się na realny wzrost bezpieczeństwa.

Program śledzenia środków finansowania terroryzmu (Terrorist Finance Tracking Program), znany również jako porozumienie SWIFT, jest elementem amerykańskiej strategii przeciwdziałania terroryzmowi.

Fundamentalną kwestią w sporze o nowe prawo medialne jest to, czy państwo w ogóle powinno nakładać na dostawców treści audiowizualnych w Internecie takie same ograniczenia, jakie z różnym skutkiem próbuje nałożyć na producentów telewizyjnych. Abstrahując od zasadniczego ryzyka stworzenia nieskutecznych i łatwych do ominięcia przepisów, warto zadać pytanie „po co”? Czy kontrola jakości treści dostępnych w sieci nie może dokonywać się poprzez inne mechanizmy?