Pod koniec tego tygodnia odbędzie się szczyt Rady Europejskiej, na którym głowy państw i szefowie rządów zajmą się propozycjami wzmocnienia kontroli na granicach UE i zwiększenia nadzoru nad radykalnymi grupami w Internecie. W związku ze zbliżającym się spotkaniem wzrastają naciski na europosłów sprzeciwiających się wprowadzeniu europejskiego systemu przetwarzania danych pasażerów linii lotniczych. Przygotowany przez Komisję Europejską projekt dyrektywy PNR został zablokowany w Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych głosami parlamentarzystów z frakcji zielonych i socjalistów. W sukurs sceptycznym wobec PNR deputowanym przyszła Grupa Robocza art. 29, zrzeszająca europejskich rzeczników ochrony danych. W swojej opinii rzecznicy podkreślili, że wprowadzenie rozwiązania proponowanego przez Komisję „poważnie naruszyłoby prawo do ochrony życia prywatnego i danych osobowych wszystkich podróżnych”.

Błękitne niebo, przestrzeń powietrzna, samolot, skrzydła – dla wielu są to pierwsze skojarzenia z wolnością. O samych lotniskach też myślimy w kategoriach swobody podróżowania. Niestety, współcześnie porty lotnicze stały się kolejną sceną odgrywanego na całym świecie teatru bezpieczeństwa. Mamy więc bramki do wykrywania broni, monitoring wizyjny całej przestrzeni lotniskowej oraz liczne bazy danych, które mają „złapać” potencjalnych terrorystów lub nielegalnych imigrantów. Wiele z tych środków prowadzi do naruszeń podstawowych praw i wolności człowieka.

Kto zmusi amerykańskie firmy do przestrzegania europejskich standardów ochrony danych osobowych? Dlaczego – mimo trzech lat intensywnych prac – Unia Europejska wciąż nie przyjęła przepisów zapobiegających ich rabunkowej eksploatacji?

„Zmiana obowiązującego prawa w reakcji na tragiczne wydarzenie zakrawa na populizm. Istotą demokracji reprezentatywnej nie jest natychmiastowe reagowanie na każde wzburzenie opinii publicznej, ale faktyczna reprezentacja szeroko pojętych interesów obywateli.

Opublikowana wczoraj przez Biuro Bezpieczeństwa Narodowego „Doktryna Cyberbezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej” to lektura niezwykle ciekawa, budzi jednak zastrzeżenia. Autorzy świadomi są zagrożeń wynikających z korzystania dla potrzeb bezpieczeństwa narodowego z „wysoce zinformatyzowanych systemów technicznych obcej produkcji, (...) bez uzyskania dostępu do kodów źródłowych ich oprogramowania, gwarantujących informatyczne panowanie (kontrolę) nad nimi”. Po informacjach ujawnianych przez Snowdena taki wniosek jest jednak oczywisty.

Styczeń to miesiąc, w którym odbywa się największa europejska konferencja poświęcona ochronie prywatności w dobie komunikacji elektronicznej. Przez trzy dni (w tym roku od 21 do 23 stycznia) pod hasłem „Komputery, Prywatność, Ochrona Danych” odbywają się liczne dyskusje i debaty z udziałem naukowców, praktyków, aktywistów, decydentów politycznych i przedstawicieli biznesu z całego świata. Przedstawiciele Fundacji Panoptykon, jak co roku, również biorą udział w tych spotkaniach.

Nasze dane krążą w Internecie i w bazach danych. Kto je zbiera i w jaki sposób może wykorzystać? Czym to grozi? Jakie umiejętności i narzędzia pomagają się przed tym bronić? Zagraj i dowiedz się, jak radzić sobie ze śledzącymi reklamami, wścibskimi usługami, utratą urządzenia i innymi przypadkami... trzęsienia danych. Trzęsienia danych nie da się uniknąć, ale można się na nie przygotować. Potrzebujesz tylko czasu i wiedzy, jak go dobrze wykorzystać!

Po zamach na Charlie Hebdo coraz głośniej robi się wokół projektu PNR. Przypomnijmy, że prace nad projektem, który umożliwia zbieranie danych pasażerów, zaczęły się w listopadzie 2014 r. Przypomnijmy, że prace nad projektem, który umożliwia zbieranie danych pasażerów, zaczęły się w listopadzie 2014 r. Do tej pory projekt PNR był blokowany przez Parlament Europejski, ale zamach w Paryży stał się impulsem do ponownej dyskusji wokół nadzoru nad podróźnymi.

Co łączy przemysł naftowy z korporacjami, które zarabiają na handlu danymi? „Firmy wydobywające dane prowadzą politykę rabunkową: gromadzą więcej, niż rzeczywiście potrzebują, licząc na większy zysk; nie zabezpieczają też odpowiednio swoich cyfrowych zasobów przed wyciekiem, bo kosztuje to zbyt dużo albo – w warunkach cyber-wojny – okazuje się zwyczajnie niemożliwe. Jeśli nie zmienimy kursu, możemy obudzić się w środowisku cyfrowym, które już nie pozwoli na skuteczne zachowanie prywatności na indywidualnym poziomie.