bezpieczeństwo

Już niedługo amerykańskie służby graniczne będą mogły domagać się od osób wjeżdżających do Stanów Zjednoczonych podania loginów i haseł do portali społecznościowych –  zapowiedział John Kelly, nowy sekretarz ds. bezpieczeństwa narodowego administracji prezydenta Trumpa. Ta praktyka dotyczyć ma przynajmniej osób z państw objętych kontrowersyjnym dekretem nowego prezydenta o zakazie imigracji, czyli Syrii, Iraku, Somalii, Iranu, Sudanu, Libii i Jemenu. Osoby, które odmówią, nie będą mogły wjechać na terytorium Stanów Zjednoczonych. Niewykluczone, że z czasem pomysł zostanie rozszerzony na obywateli państw spoza siódemki z dekretu Trumpa.

Czy rozumiesz, jak działa Internet, przeglądarka, portale społecznościowe? Czy wiesz, gdzie zostawiasz swój cyfrowy ślad, co to są metadane i ile można z nich wyczytać? Jakie informacje trafiają do bazy operatora telekomunikacyjnego, a stamtąd w ręce organów państwa? Czy wiesz, jak ukryć swoją tożsamość w sieci? Czy zachowujesz podstawowe zasady bezpiecznego zarządzania informacją w pracy, w domu, w drodze? Jak ochronić tożsamość swojego informatora? Jeśli pracujesz z informacją, a któreś z tych pytań wydało Ci się frapujące, mamy coś dla Ciebie!  

Do bezpiecznego zarządzania informacją nie wystarczy kilka aplikacji zainstalowanych na komputerze czy telefonie. Najważniejsza jest umiejętność samodzielnej oceny ryzyka związanego z zarządzaniem informacją i świadomego wyboru narzędzi pod kątem własnych potrzeb. Na początek musisz odpowiedzieć sobie na pytanie, jakie informacje i gdzie przechowujesz. Stąd już prosta droga do tego, żeby zadbać o ich większe bezpieczeństwo. Pomoże Ci w tym najnowsza publikacja Panoptykonu.

45 wniosków o dostęp do informacji publicznej wysłanych do 17 sądów okręgowych, 17 wojewódzkich komendantów policji, dwóch ministerstw i czterech służb – próba dowiedzenia się, jak w praktyce funkcjonuje tzw. ustawa inwigilacyjna, przeciwko której głośno protestowaliśmy ubiegłej zimy, kosztowała nas sporo pracy. W naszych wnioskach pytaliśmy m.in. o to, co w praktyce zmieniło się po przyjęciu ustawy, jak działa wprowadzony przez nią mechanizm kontrolny, jak służby korzystają z nowych uprawnień. Próbowaliśmy w ten sposób sprawdzić, czy zagrożenie masową inwigilacją użytkowników Internetu jest realne. Informacje, które zebraliśmy, opublikujemy jutro na naszej stronie w raporcie pt. „Rok z ustawą inwigilacyjną”.

Co najbardziej pochłaniało nas w mijającym roku? Zaczynamy od zarysowania historii wielomiesięcznej batalii o rezygnację z najgroźniejszych punktów projektów ustaw „inwigilacyjnej” i „antyterrorystycznej”.

Od lat walczymy o poddanie służb realnej kontroli. Ostatni rok przyniósł na tym polu rewolucję, choć zupełnie inną, niż nam się marzyło. Zaczęło się od bożo­narodzeniowego „prezentu” w postaci projektu usta­wy „inwigilacyjnej”. W teorii miała ona realizować wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który zakwestionował zbyt swobodny dostęp służb do infor­macji o komunikacji telefonicznej obywateli. W praktyce jeszcze rozszerzała ich uprawnienia, np. ułatwiając dostęp do danych interne­towych. Rozjeżdżaliśmy się po Polsce w prawdziwej go­rączce, choć nie przed­świątecznej, lecz związanej z przy­spieszoną analizą projektu i alarmowaniem mediów.