Czujne oko kamery nagrywające pracowników, GPS montowany w służbowych autach, narzędzia służące do monitorowania e-maili – pracodawcy mają naturalną pokusę gromadzenia informacji o swoich podwładnych.

Na regulacji zasad działania monitoringu wizyjnego zależy nie tylko Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych i nam, ale również licznym przedstawicielom branży ochroniarskiej – z ich perspektywy pożądane jest uporządkowanie próżni prawnej, w jakiej obecnie się porusza

Wszystko już gotowe: opinie zebrane, materiały przeanalizowane. Prace analityczne trwające od kilku miesięcy na pewno doprowadziły do konkretnych wniosków. Zdiagnozowano nawet kwestie, które będą miały kluczowe znaczenie. Brakuje jeszcze „wystrzału startera” i Ministerstwo Spraw Wewnętrznych rozpocznie realne prace nad ustawą o monitoringu. Może niebawem przestaniemy być „monitoringowym eldorado”?

Stwierdzenie, że aby rozwiązać problem, najpierw trzeba go dostrzec i zrozumieć, wydaje się banalne. Może jednak właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia w sprawie kamer monitoringu wizyjnego? Może jedyną drogą znalezienia rozsądnego wyjścia z obecnego stanu „wolnej amerykanki” w zakresie zasad działania kamer, jest wzrost społecznej świadomości, a nawet – presji na rządzących? Z satysfakcją dostrzegamy, że media coraz częściej informują o rozmaitych kontrowersjach związanych z kamerami monitoringu: nagrywaniu przebiegów egzaminów na studiach, obecności kamer w szkołach, wreszcie – w przestrzeni miejskiej.

Dostęp Policji i innych służb do danych telekomunikacyjnych i prawna regulacja monitoringu wizyjnego to bez wątpienia „sprawy wewnętrzne”, a odpowiedzialność za ich rozwiązanie spoczywa na Ministerstwie Spraw Wewnętrznych.