Każdy obywatel ma prawo dostępu do informacji o działalności organów władzy publicznej.

Kamery monitoringu nie są wiszącymi zabawkami – ograniczają prywatność, wywołują negatywne skutki społeczne i generują ogromne koszty finansowe. Wszystko to za ułudę bezpieczeństwa i kontroli nad rzeczywistością.

Z okazji Europejskiego Dnia Ochrony Danych Osobowych organizacje społeczne skupione w koalicji European Digital Rights (EDRi), w tym Fundacja Panoptykon, wysłały Prezydencji Unii Europejskiej list apelujący o przyspieszenie prac nad projektem rozporządzenia o ochronie danych osobowych.

Zdaniem Ministerstwa Edukacji Narodowej centralne gromadzenie danych o wszystkich uczniach i nauczycielach jest niezbędne do sprawnego zarządzania oświatą, zwłaszcza – dzielenia pieniędzy. Dlatego w kwietniu 2011 r.

Są pewne miejsca, w których obecność monitoringu razi szczególnie. Jednym z nich są niewątpliwie przebieralnie na basenach. Zwykle podczas przebierania się nawet przez myśl nam nie przemknie, że ktoś może nas obserwować, co więcej – obraz ten nagrywać. Czasem wystarczy jednak rzut oka na sufit, by się nieprzyjemnie zdziwić. Czy stosowanie kamer w basenowych przebieralniach to już powszechna praktyka, z którą musimy się, chcąc nie chcąc, oswoić, czy może to tylko odosobnione przypadki?

Pisaliśmy niedawno o tajemniczych losach pewnego rozporządzenia dotyczącego prowadzenia przez funkcjonariuszy Straży Granicznej obserwacji i rejestracji zdarzeń na drogach i w innych miejscach publicznych.

O pomyśle Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej (MPiPS) dotyczącym profilowania pomocy dla bezrobotnych pisaliśmy już na początku stycznia. Jest to jedna z flagowych propozycji składających się na reformę urzędów pracy – budzi ona jednak wiele kontrowersji, łącznie z wątpliwościami co do jej zgodność z konstytucją.