Atak na serwery i zabezpieczenia Hacking Team – włoskiej firmy specjalizującej się w oprogramowaniu szpiegującym – uchylił nam drzwi do świata, który polskie i zagraniczne służby najchętniej chowają pod podłogą. Podejmowane przez różne organizacje, w tym Fundację Panoptykon, próby wydobycia informacji od służb o narzędziach, z jakich korzystają, napotykają niezmienny opór. Wpadka Hacking Team pokazuje, że ta taktyka ma krótkie nogi: jeśli państwo podejmuje kontrowersyjne działania przeciwko obywatelom, wcześniej czy później – w wyniku wewnętrznego wycieku, ataku czy po prostu rzetelnego, dziennikarskiego śledztwa – wyjdzie to na jaw. Korzystając z medialnych doniesień, podsumowujemy, jakie możliwości polskie służby mogły zyskać dzięki usługom Hacking Team i czy było to zgodne z polskim prawem.

27 października 2011 r.

Okres przedwyborczy doskonale nadaje się do podsumowań, a losy projektu ustawy o dostępie do informacji publicznej doskonale podsumowują błędy i wypaczenia polskiego procesu stanowienia prawa.

Sejm przyjął - głosami PO i PSL - krytykowaną przez nas poprawkę (art. 5 ust. 1a) do projektu ustawy o dostępie do informacji publicznej, która przewiduje istotne ograniczenie w dostępie m.in.

Dla ochrony ważnego interesu gospodarczego mamy już odpowiednie przepisy w ustawie o ochronie informacji niejawnych: na informację, której upublicznienie może mu zagrozić, można nałożyć klauzulę tajności. Jeśli ustawodawca uważa, że dotychczasowe rozwiązanie nie wystarczy i chce jeszcze bardziej ograniczyć konstytucyjne prawo do informacji – powinien to bardzo starannie uzasadnić. Na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, że ograniczenie jest rozsądne, proporcjonalne i konieczne, by realizować istotną wartość konstytucyjną. (...) Konstytucja nie wymaga ograniczeń, jedynie je dopuszcza dla ochrony konkretnych wartości. I zastrzega, że nie mogą godzić w istotę samego prawa, w tym wypadku prawa do informacji.