W 2014 r. służby, sądy i prokuratury złożyły łącznie 2 177 916 zapytań o dane telekomunikacyjne – czytamy w informacji przygotowanej przez Urząd Komunikacji Elektronicznej dla Fundacji Panoptykon. Liczby nie mają jednak większego znaczenia, bo przy braku spójnej metodologii liczenia nie pozwalają na wyciąganie jakichkolwiek wniosków na temat skali i celów wykorzystywania danych telekomunikacyjnych przez służby i organy ścigania. Problem tkwi w złym prawie, zbyt szerokich uprawnieniach służb i braku niezależnej kontroli nad ich działaniami.

Organizacja Open Rights Group opracowała kompleksowy raport na temat masowej inwigilacji prowadzonej przez brytyjską agencję wywiadu GCHQ we współpracy z amerykańską narodową agencją bezpieczeństwa NSA. Raport jest dobrym uzupełnieniem ograniczonych wniosków przedstawionych przez pracujący dla parlamentu brytyjskiego Intelligence and Security Committee. Raport ORG, poza dostarczeniem analizy materiałów dotyczących szczegółów technicznych inwigilacji, zwraca uwagę na specyfikę współpracy GCHQ z NSA oraz zagrożenia dla praw obywatelskich, bezpieczeństwa komunikacji, a nawet gospodarki, wynikające z tych działań. GCHQ nie tylko współpracowało z NSA, ale pozwalało amerykańskiej agencji obchodzić ograniczenie zabraniające im inwigilacji własnych obywateli (służby wymieniały się technologią oraz dostępem do danych konkretnych operatorów i dostawców usług).

Wszystkie wnioski służb o zastosowanie kontroli operacyjnej, które trafiły do sądów w 2014 r., zostały zaakceptowane, a służby podsłuchiwały 910 osób – wynika z informacji przesłanej przez Prokuratora Generalnego do Senatu. Prokuratura odmówiła zgody na podsłuch jedynie w przypadku 56 osób. Odrobinę mniej szczęścia miała policja – podsłuchiwała 4311 osób, sąd nie wyraził zgody w przypadku 12, a 156 wniosków o podsłuchiwanie odrzuciła prokuratura.

Privacy International wygrała proces przeciwko brytyjskiej służbie nasłuchu elektronicznego GCHQ (Government Communications Headquarters).

Każdego dnia korzystamy z usług firm, których serwery lub siedziby zlokalizowane są w Stanach Zjednoczonych. Tak jest w przypadku najpopularniejszych serwisów internetowych.

Edward Snowden, człowiek, który ujawnił globalną skalę i co najmniej wątpliwe cele amerykańskich programów masowej inwigilacji, nie ma najlepszej prasy. Światowe media, z nielicznymi wyjątkami, chętniej widzą w nim zdrajcę amerykańskiej racji stanu niż bohatera występującego w obronie milionów obywateli. Laura Poitras – dokumentalistka od lat odsłaniająca kulisy działań tajnych służb i zbrodnie popełniane w imię wojny z terroryzmem – w tej nierównej debacie postawiła na szali swój najnowszy film. CITIZENFOUR słowami samego Edwarda Snowdena tłumaczy jego dylematy i ostateczne wybory: od ujawnienia tajnych dokumentów, przez ucieczkę do Hong Kongu, po przyjęcie azylu w Moskwie. Czy najwyższa nagroda przyznana przez amerykańską Akademię Filmową to już sygnał, że ta narracja się przyjęła?

Agencje wywiadu, amerykańska NSA i brytyjska GCHQ, włamały się do największego producenta kart SIM i wykradły klucze szyfrujące pozwalające agencjom śledzić dane i podsłuchiwać dużą część komunikacji komórkowej na świecie. Gemalto, firma której zabezpieczenia złamano, działa w 85 krajach, dostarcza karty 450 operatorom i produkuje 2 mld kart SIM rocznie. Dostęp do kluczy kryptograficznych kart SIM umożliwia agencjom podsłuch oraz odszyfrowanie wcześniej przechwyconych komunikatów bez pozostawiania żadnych śladów, a tym samym – bez kontroli i konieczności uzyskania nakazów sądowych dla podsłuchów.

W sądach administracyjnych trwa batalia organizacji pozarządowych – Fundacji Panoptykon oraz Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka – o informacje dotyczące wykorzystywanych przez służby specjalne programów i narzędzi masowej inwigilacji. Niestety, podobnie jak my przeciwko Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, tak i Fundacja Helsińska nie odniosła sukcesu w swoim sporze z Centralnym Biurem Antykorupcyjnym.