Najbliższy miesiąc może się okazać rozstrzygający dla przyszłości wolnego Internetu w Unii Europejskiej. A zatem w Polsce też. Toczą się, i to w dość dynamicznym tempie, prace nad dyrektywą o zwalczaniu seksualnego wykorzystywania dzieci, która jako jedną z metod walki z pornografią dziecięcą przewiduje blokowanie stron internetowych.

Jako społeczeństwo obywatelskie jesteśmy zobowiązani zabrać głos w tej sprawie i sprawić, aby stał się słyszalny, zanim w naszym imieniu – ale bez konsultacji z nami – o przyszłości Internetu zadecydują nasi przedstawiciele w strukturach Unii Europejskiej. Dlatego właśnie teraz wzywamy wszystkich, dla których wolność w Internecie nie jest bez znaczenia, do dyskusji na temat sensowności blokowania stron internetowych, jako narzędzia walki z pornografią dziecięcą. I Ty możesz ogłoscić swoich "pięć tez"!

Dlaczego blokowanie Internetu nie jest dobrym narzędziem w walce z pornografią dziecięcą?

W komunikacie opublikowanym na firmowym blogu, Facebook zapowiada uruchomienie w najbliższym czasie usługi rozpoznawania twarzy na zdjęciach publikowanych w ramach portalu. Codziennie na portalu pojawia się ponad 100 milionach zdjęć. W tym momencie użytkownicy mogą "oznaczać" zdjęcia, przypisując widoczne na nich osoby.

29 grudnia 2010 r. Ministerstwo Infrastruktury przyjęło Założenia projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne. Ten projekt to kolejny etap wdrożenia tzw. Pakietu telekomunikacyjnego, czyli kilku powiązanych dyrektyw, które regulują najważniejsze zagadnienia związane z rynkiem usług telekomunikacyjnych, w tym funkcjonowaniem Internetu, w Unii Europejskiej. Założenia zmian prawnych zostały rozpisane na 101 stronach i poruszają rozmaite kwestie, od czysto technicznych po zupełnie fundamentalne dla przyszłości społeczeństwa informacyjnego.

Fundacja Panoptykon zagościła na Chaos Communication Congress – największym w Europie spotkaniu środowisk hakerskich, które co roku wydarza się w Berlinie.

Liczbę tę podaje opublikowany 30 grudnia 2010 r. raport Reporterów Bez Granic pt. Journalists in 2010 - targets and bargaining chips.  Wynika z niego, że prześladowanie blogerów i internautów oraz cenzura Internetu stają coraz bardziej powszechne. Oprócz 152 aresztowań, przynajmniej 52 blogerów padło w 2010 r. ofiarą pobicia. Reporterzy Bez Granic zajmują się obecnie sprawą wyjaśnienia okoliczności śmierci młodego blogera z Egiptu, Khaleda Mohammeda Saida, który w czerwcu 2010 r. został aresztowany przez dwóch policjantów w cywilu w kafejce internetowej. Said został wyprowadzony na zewnątrz i dotkliwie pobity. Niedługo po tym zdarzeniu, pojawiły się informacje, że interwencja policji była odwetem za umieszczenie przez internautę filmu w sieci, który wskazywał, że funkcjonariusze policji byli zaangażowani w handel narkotykami.

21 grudnia 2010 r. na Węgrzech przyjęto drugą część ustawy medialnej (projekt z 22 listopada 2010 (PDF) powołującej radę ds. mediów, której członków wybierać będzie parlament, a szefa na 9 letnią kadencję wskazywać będzie premier. Do zakresu kompetencji tego organu należeć będzie m.in. nakładanie kar finansowych na media za prezentowanie treści o "drastycznym i brutalnym charakterze, naruszających godność osobistą lub nawołujących do nienawiści między narodami czy religiami". Pojęcia te są tak nieostre, że pozostawia to radzie ogromną swobodę działania. Największe kontrowersje budzi zapis, który daje możliwość karania nadawców za publikacje sprzeczne z ogólnie przyjętą i poprawną linią polityczną wyznaczoną przez rząd.

Próby ograniczenia możliwości funkcjonowania serwisu Wikileaks w Internecie podejmowane przez podmioty z sektora prywatnego, stały się w ostatnim czasie obiektem sporego zainteresowania mediów. Nazwa domeny Wikileaks (wikileaks.com) została usunięta przez EveryDNS.net (firma zarządzająca domenami), możliwość zbierania funduszy ograniczona przez firmy Paypal, Visa i Mastercard, a strona organizacji usunięta przez Amazon. Nasuwa się więc pytanie, kiedy odrzuciliśmy rządy prawa i zastąpiliśmy je doraźnym sądownictwem sprawowanym przez prywatne firmy? Jak to się stało, że prywatne podmioty mogą karać stronę internetową, wobec której nigdy nie zapadł wyrok skazujący?