Liczbę tę podaje opublikowany 30 grudnia 2010 r. raport Reporterów Bez Granic pt. Journalists in 2010 - targets and bargaining chips.  Wynika z niego, że prześladowanie blogerów i internautów oraz cenzura Internetu stają coraz bardziej powszechne. Oprócz 152 aresztowań, przynajmniej 52 blogerów padło w 2010 r. ofiarą pobicia. Reporterzy Bez Granic zajmują się obecnie sprawą wyjaśnienia okoliczności śmierci młodego blogera z Egiptu, Khaleda Mohammeda Saida, który w czerwcu 2010 r. został aresztowany przez dwóch policjantów w cywilu w kafejce internetowej. Said został wyprowadzony na zewnątrz i dotkliwie pobity. Niedługo po tym zdarzeniu, pojawiły się informacje, że interwencja policji była odwetem za umieszczenie przez internautę filmu w sieci, który wskazywał, że funkcjonariusze policji byli zaangażowani w handel narkotykami.

21 grudnia 2010 r. na Węgrzech przyjęto drugą część ustawy medialnej (projekt z 22 listopada 2010 (PDF) powołującej radę ds. mediów, której członków wybierać będzie parlament, a szefa na 9 letnią kadencję wskazywać będzie premier. Do zakresu kompetencji tego organu należeć będzie m.in. nakładanie kar finansowych na media za prezentowanie treści o "drastycznym i brutalnym charakterze, naruszających godność osobistą lub nawołujących do nienawiści między narodami czy religiami". Pojęcia te są tak nieostre, że pozostawia to radzie ogromną swobodę działania. Największe kontrowersje budzi zapis, który daje możliwość karania nadawców za publikacje sprzeczne z ogólnie przyjętą i poprawną linią polityczną wyznaczoną przez rząd.

Próby ograniczenia możliwości funkcjonowania serwisu Wikileaks w Internecie podejmowane przez podmioty z sektora prywatnego, stały się w ostatnim czasie obiektem sporego zainteresowania mediów. Nazwa domeny Wikileaks (wikileaks.com) została usunięta przez EveryDNS.net (firma zarządzająca domenami), możliwość zbierania funduszy ograniczona przez firmy Paypal, Visa i Mastercard, a strona organizacji usunięta przez Amazon. Nasuwa się więc pytanie, kiedy odrzuciliśmy rządy prawa i zastąpiliśmy je doraźnym sądownictwem sprawowanym przez prywatne firmy? Jak to się stało, że prywatne podmioty mogą karać stronę internetową, wobec której nigdy nie zapadł wyrok skazujący?

Prezentujemy wyniki głosowania z 24 listopada 2010 roku nad wspólnym projektem rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie ACTA. Projekt został przedłożony przez przez postępowe grupy polityczne: socjaldemokratów (S&D), liberałów (ALDE), Zielonych (VERTS) i lewicy (GUE).

Afera Wikileaks skłania nie tylko do refleksji nad stylem uprawniania polityki i granicami zaangażowanego dziennikarstwa.

Neelie Kroes przyznała, że obowiązujące przepisy prawa autorskiego nie przystają do sytuacji, jaką wytworzył Internet i że to system prawny a nie technologia, musi ulec adaptacji. A konkretnie: to pośrednicy między twórcami i odbiorcami muszą zrozumieć zachodzące zmiany i dostosować do nich swój model biznesowy. Kroes podkreślała: "pomimo tego, że dzięki Internetowi świat stał się mniejszy niż kiedykolwiek, stwarzając twórcom możliwość niezwykle łatwego dotarcia do nieograniczonej liczby osób, prawo autorskie i przemysł rozrywkowy stoją im na drodze."

W najbliższym czasie pod obrady Rady Ministrów trafi ważny projekt zmian w prawie: nowelizacja ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną. MSWiA proponuje dalsze ograniczenie odpowiedzialności pośredników za treść umieszczaną w Internecie.

Fundacja Panoptykon wspólnie z Helsińską Fundacją Praw Człowieka skierowała do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji pismo z uwagami do stanowiska rzą

Fundacja Panoptykon w gronie innych organizacji walczących o prawa cyfrowe - La Quadrature du Net, European Digital Rights, Bits of Freedom i New America Foundation's Open Technology Initiative - potępiła Komisję Europejską za jej politykę w zakresie neutralności sieci, ogłoszoną na ostatnim szczycie poświęconym tej sprawie. We wspólnym stanowisku wyjaśniamy dlaczego skoncentrowanie się na technicznych kwestiach budowy sieci i zarządzania ruchem oraz brak strategii regulacyjnej w obronie neutralności sieci może mieć dalekosiężne, negatywne konsekwencje.