Banki wiedzą o nas dużo – znają naszą sytuację finansową i przyzwyczajenia konsumenckie, wiedzą gdzie byliśmy, dla kogo i za ile pracujemy. Są więc – obok ubezpieczycieli, operatorów telekomunikacyjnych czy instytucji służby zdrowia – najlepszą kopalnią wiedzy o każdym z nas.

Nowa Zelandia, zapewne najrzadziej wspominany z członków tzw. sojuszu pięciorga oczu, próbuje rozszerzyć uprawnienia swoich służb.

W tygodniu poprzedzającym rocznicę ogłoszenia „13 zasad stosowania praw człowieka w nadzorze nad komunikacją” koalicja organizacji społecznych z całego świata (w tym Panoptykon), które je przygotowały, organizuje akcję pod hasłem „Świat bez masowej inwigilacji”.

Służba Kontrwywiadu Wojskowego nie musi ujawniać, czy współpracuje z amerykańską Agencją Bezpieczeństwa Narodowego (NSA) ani czy posiada możliwości śledzenia komunikacji w Internecie za pomocą słów kluczowych. Odpowiedź na te pytania zagrażałaby interesom Rzeczpospolitej.

Europejska organizacja społeczna Statewatch opublikowała dane dotyczące wykorzystywania informacji zwartych w Systemie Informatycznym Schen

Niemal miesiąc temu Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że brak zewnętrznej kontroli nad sięganiem przez służby po billingi i inne dane telekomunikacyjne narusza konstytucję.

Amerykańska Narodowa Agencja Bezpieczeństwa (NSA) potajemnie dostarczała dane pochodzące z masowo prowadzonej inwigilacji do ponad dwudziestu innych amerykańskich a

Najwyższa Izba Kontroli zbadała, czy premier może sprawować skuteczny nadzór nad służbami specjalnymi.

Czy istnieją granice możliwości technicznych, których służby specjalne demokratycznego państwa, nie powinny przekracać? Jak je wyznaczyć?